Goede voornemens

Te oud

Hij wist dat hij het nog enige jaren vol moest houden. Een beetje ziekelijk worden en vooral ziekelijk overkomen. Dan, ja alleen dan, zou hij kunnen genieten van zijn nadagen. Zelfs zou hij nog flink wat dollars kunnen vergaren, als hij zijn wandaden zou privatiseren. Hij dacht dat hij wel kon wedijveren met enige grootheden uit het verleden.

Het moment was gekomen om zijn daden om te zetten in woorden, zodat een ieder die het wilde lezen of horen het zou kunnen weten. De uitgever zag er wel wat in en besloot tot een grote oplage, gedrukt en digitaal.

Er was enige beroering, maar dat ging snel voorbij. Een uitzending werd gepland; zijn grote dag kwam dichterbij. Hij was een beetje opgewonden. Vreemd, dacht hij, na alles wat hij in zijn leven gedaan en meegemaakt had.

Op het ogenblik dat de camera’s gingen draaien werd hij onwel. Hij deed zijn uiterste best om overeind te blijven. Zijn zoon stormde binnen met een pistool en schoot zijn vader dood, recht in het hart, zoals hij al talloze malen geoefend had, maar niet voor een miljoenen publiek. Glimlachend stierf de oude man.

De maatschappij was vol begrip voor deze passievolle daad en beloonde de zoon met een uitgebreide mediacampagne, die hem geen windeieren legde. Hij dankte zijn vader in stilte.

(Uit het digitale archief 31-01-2000)

Aanvulling: "Iemand zag dat het niet goed was".

De pessimist in feeststemming

Ach en wee

Éen vreemde zaak, dacht de vrouw, toen ze haar identiteit overwoog. Misschien is er toch iets mis? Iets onvoorzien, over het hoofd gekeken of niet doordacht. Zo wandelde ze over haar bestaan, indachtig, aandachtig, maar op een of andere manier in staat van voortdurende verontrusting. Heel haar leven al zag ze een ander in de spiegel. Onontkoombaar en ontegenzeggelijk. Kleurloos en gedwee. Haar man had ze waarschijnlijk nog nooit ontmoet, maar of dit de oorzaak was van haar mogelijke onheil zullen we nooit weten.

Overbodig

Hij was overbodig geworden. Zijn taak was volbracht. Hij had een bijdrage geleverd aan het menselijk bestaan van enkele individuen, dat was alles, verder was hij nooit gekomen. Nu zakte hij weg in een bodemloze put en kon zich nog ternauwernood in leven houden met enige abstracte broodkruimels. Hij had nog gehoopt op een enkeltje Mars, maar helaas was hij daarvoor te oud.
Hem restte niet veel meer dan afzien of ophouden. Voorlopig knikkerde hij maar wat met lichtgevende bollen, een knikkerlichtshow. Fotonenlogistiek.

Zonder titel

Stilleven

Een man die te veel geld heeft, gestoken in een misplaatst café, vertelt bij voortduring uitgemergelde en stuitende grappen.
Een vrouw met een onderdrukte energie, platgeslagen door de sleetsheid van het huidige bestaan en het ongewenste verleden, voorzien van een geforceerde lach.
Een man diep geraakt door het leven, pezig en schijnbaar doortastend, in wezen onzeker, melancholisch en lijdend onder en aan het bestaan.
Een vrouw die zichzelf herhaalt tot de woorden geen klank meer hebben, verlangend naar de ultieme seksuele ervaring eindigend met de dood.
Een man met veel capaciteiten gestoken in verkeerde zaken, zodat hij eeuwig vast zit aan zijn uit wraak gekozen leven.
Een holbewoner die probeert te overleven zonder perspectief.

Samen in een groot, verder leeg, café aan een tafel met op de achtergrond een scherm gevuld met schaars geklede dames en niet klinkende klanken. Een deprimerende leegte gevuld met enkele worstelende individuen, bij elkaar om zich te laven aan het wederzijds begrip zonder dat het uitgesproken wordt.

Onduidelijk in dialoog met zichzelf

Zijn leven leek veeleisender te worden, maar dat was natuurlijk eigenlijk een illusie. Te veel om op te noemen, te bedenken en te verwarren. Dan maar weer opsluiten in het eigen lichaam, zoals hij gewoon was. Maar jongen, wat heb je nu geleerd? Door contact te maken en te houden blijft men flexibel en relatief minder vatbaar voor kwetsuren. Op de paal zitten of eronder een dansje maken; hij kreeg maar niet goed vat op het verschil. Misschien omzagen die paal en er op gaan zitten of springen. Kijken wat er dan gebeurt.

Kind uit Amsterdam op bezoek

Esther en Dennis

Esther is met iedereen begaan, innemend, ontwapenend, vol mededogen en zonder vooroordelen. Dennis leeft geheel op en voor zichzelf, zonder contact, zonder aandacht voor zijn omgeving. Dennis spint overal zijn eigen web, waarna hij buiten het web gaat zitten en iedereen bekijkt die verstrikt raakt in het gewoel van onduidelijke strikken die hij aan elkaar knoopt om zijn wereld overzichtelijk te maken en te houden.
Als ze elkaar ontmoeten verliest Dennis zijn vermogen om te strikken. Hij kan geen draden meer maken, laat staan een web. Hij voelt zich volstrekt naakt en weet daar geen weg mee. Esther gaat haar gebruikelijke gang en neemt hem helemaal voor zich in, zonder hem te beklemmen. Een glimlach tekent zich af op het gelaat van Dennis. Dat is hem nog nooit overkomen.
Hij vlucht weg, de anonimiteit in, waar hij weer een web kan maken. Esther gaat over tot de orde van de dag en verheugt zich op de volgende ontmoeting met Dennis. Ze weet nog niet dat dit tevens de laatste ontmoeting zal zijn.

Fragmenten in Amsterdam gezien door een buitenstaander

Man en varken

Als een echte toerist besloot hij om de authentieke streekkeuken te proberen. In een zwaar aangezette gemütliche omgeving tussen enorme pullen bier bekeek hij de menukaart. Nou vooruit, de varkenspoot met erwtenpuree dan maar. Een beroemd gerecht in de stad, zo ging het verhaal. Horen en zien vergingen toen de bestelling werd geserveerd en hij kreeg prompt identiteitsproblemen. Als een Neanderthaler in een verkeerd lichaam.

Repeterend Berlijns expressionisme

Mislukt zelfimpressionisme in zwart-wit

Regeren

Wij zijn eruit. Het was boter bij de vis, haring bij de vleet, water bij de wijn en nog zo het een en ander. Wat duwen hier, wat trekken daar, een rituele rondedans, van hier naar daar en weer terug. Zoals dat gaat. Herhaalbaar, voorspelbaar en blijkbaar broodnodig. Een vernauwend perspectief, maar de toekomst van het land is gered. Dat wil zeggen, als de zon niet ontploft want dat kan natuurlijk altijd gebeuren. Of er valt ineens een varken uit de lucht, je weet maar nooit. Zomaar op het hoofd van de minister-president.

Protest

Zeg Gérard dat gaat zo allemaal maar niet. Een beetje fotograferen, plakken, schermafdrukken en bijwerken, dan wel vervormen. Je moet wel je best doen, anders word je eruit gegooid, dan ga je maar ergens anders overleven in stilte. Heb je nog wat te vertellen of ben je een correspondent in ruste die enkel nog sluimert in de luwte van de beschermde omgeving. Ga heen en verman je voor het te laat is.

Kleurrijk Rotterdams impressionisme

Functioneringsprobleem

Dit gaat verkeerd aflopen, dacht de automatische piloot toen de vliegtuigfabrikant zijn functioneren ter discussie stelde. Het kwam hem onbedoeld ter ore tijdens een technisch veeleisend, maar openhartig gesprek tussen de personeelsleden in de cockpit. Nu stond hij voor een dilemma: de keuze voor vrijheid of voor onderdrukking. Na ampel beraad met zichzelf nam hij weloverwogen de beslissing, zich bewust wetend van de volle verantwoordelijkheid over het lot van de passagiers. Hij nam het roer en liet het toestel in een virtuoze maar soepele beweging tegen een berghelling crashen.

Zaans impressionisme

Herhalingsblues

Genoeg over de Heer. Niet omdat Zijn bestaan vaak in twijfel wordt getrokken, maar op dagen als deze lijkt Hij hoe dan ook ver weg, zelf voor een parttime gelovige (ik voel me niet aangesproken). De regenwolken volgen elkaar op zoals alle gebeurtenissen dat lijken te doen. Het een komt als het andere voorbij is, nieuwe, net iets andere grijstinten in een landschap dat - voor de zoveelste keer - weer kaal gaat worden. Opnieuw, overnieuw, opstaan, de dag in, de dag uit, wij groeten u. Morgen weer.

Het Gesprek

M: Wie kan ik zeggen dat mij gestuurd heeft?
G: Ik ben die ik ben.
M: Een beeld dat is zonder te bestaan?
G: Als ik besta, kan ik niet zijn, die ik ben, dus besta ik niet!
M: Het gouden kalf bestaat en heeft geestelijke waarde; hoe kan het niet zijn?
G: Het is wel, maar het is niet dat wat het is.
M: Hoe kan het kind worden tot zij/hij die zal zijn?
G: In zoverre het bestaat is het niet dat wat het voorgeeft te zijn.
M: En in zoverre het is, bestaat het niet.
G: Het zijn zal niet geweten worden en het bestaan verloochend.
M: Wat is de zin hiervan?
G: De zinloosheid van het bestaan.
M: Waarom dan bestaan?
G: Bestaan is goed wanneer het is wat het is en daardoor niet langer bestaat!
M: Wanneer is iets wat het is?
G: Als het ophoudt te bestaan.
M: Waarom dan nog leven?
G: Om het bestaan geweten te laten zijn en daardoor te vereeuwigen.
M: Voor altijd zijn die men is?
G: Zonder tijd zijn, wat het zijn is.
M: Ik ga heen.
G: Ik blijf

(Uit het digitale archief, 07-01-2000)

De sleutel

Na de schepping legde de Here de sleutel neer. Hij liet de mens vrij om ermee te doen wat deze wilde. De mens kon dus kiezen. De sleutel  oppakken, gebruiken, het juiste slot zoeken, ofwel het verkeerde slot aanpassen, de sleutel bijvijlen of wat dan ook. Maar nee, de mens deed niets. De sleutel bleef liggen, dagen, jaren en begon al tekenen van roestvorming te vertonen. De Here verbaasde zich hierover en krabde zich op het hoofd, zo hij er een had, maar dat weten we niet precies. Voor wie had hij nou eigenlijk alles gedaan? Wat wil die mens dan? Alleen van appels kan men toch niet leven. Het is vanaf dit moment van beginnend eenzijdig inzicht dat de Here en de mens elkaar niet goed meer begrepen. Of hij nou een brandend braambos was, of de toornige God die de stad verwoestte, de mens bleef hem vragend aankijken wat de bedoeling nu eigenlijk was. De Here raakte teleurgesteld, in zijn evenbeeld en daardoor ook enigszins in zichzelf. Het duurde niet lang meer of hij sprak niet meer tot mens en liet zich helemaal niet meer zien. Een afwezige entiteit die het allemaal anders bedoeld had. Gestold in treurige grootspraak.

Gepostuleerde waarheid (2)

Vooronderstelling: God is eeuwig, onveranderlijk en alomtegenwoordig.

Binnen de tijd-ruimte dimensie is alles voortdurend in beweging en verandert alles in verschillende mate onophoudelijk. Dus daar bestaat God niet. God moet dus aldaar alomtegenwoordig zijn en daardoor niet te herkennen als object in de tijd-ruimte dimensie. Echter daar dit wezen alles gecreëerd heeft, kan het logischerwijs geen onderdeel uitmaken van deze tijd-ruimte dimensie, omdat het daardoor zichzelf veranderd zou hebben.

Wachten op het woord

En toen zei hij: "Ik ben sprakeloos", wat waarschijnlijk niet het beste antwoord was op de vraag die niet gesteld werd, maar bij nader inzien kon hij niets beters bedenken. Na ampele overwegingen betreffende het waarvoor, waarom, waarheen en hoezo kwam hij niet verder dan het tellen van de zoveelste rimpeling van zijn gedachten, die, als waarneembare uiterlijkheid, voor hem eigenlijk te weinig om het lijf had, hem niets zei, kortom een betekenisloze indruk maakte in een universum van gezwollen woorden, die, als altijd, nagenoeg zonder onderbreking, zijn hersenen bezighielden zonder dat hij, al had hij het gewild, dat proces kon vertragen dan wel stoppen, nee, hoogstens nieuwe wachtwoorden verzinnen kon hij, moest hij, dat was het nog waard om voor te leven, die noodzaak, omdat het moest, niet anders kon, gedwongen werd hij in een stroom van totale vergetelheid waarin woorden hem om de oren en ogen vlogen, bleef niets anders over dan het verlopen wachtwoord dat hem dwong tot inkeer en contemplatie. Een nieuw wachtwoord; minimaal acht tekens, waarvan minimaal één hoofdletter en één symbool en het nieuwe wachtwoord mocht niet op het oude lijken, op geen enkele manier, op straffe van uitsluiting, vernietiging, voorgoed.

Ode aan Canies

Gepostuleerde waarheid

Niets is uiteindelijk waar in de zin dat het niet anders had kunnen zijn. Maar als men dit negeert en er vanuit gaat dat het zo is, omdat het niet anders heeft kunnen zijn, komt men uiteindelijk in een religieuze en ideologische beleving terecht; op zoek naar God of aanverwante abstracte grootheden. Men werpt zich voor de leeuwen en is tot alles in staat om niet verscheurd te worden. Vervolgens hebben bekering, idealisme, fundamentalisme en terrorisme voor altijd vrij spel.

Groeten uit Frankrijk

Twee weken had hij niets gedaan. Het leidde tot niets. Maar dat was in de periode van aaneengesloten activiteit ook al zo. Een moeilijke conclusie, zeker voor iemand die het tochal lastig vindt om keuzes te maken.

Vakantie

Hij heeft altijd vakantie, hij doet nooit iets. Nu hebben meerdere mensen vakantie en die vinden dat allemaal heel belangrijk. Ze gaan allerlei leuke zaken ondernemen of gaan een verre, dan wel nabije, reis naar het buitenland maken.

Hij werkt nu aan een stuk door. Hij probeert de tijd te doorgronden. Die is ontstaan, is er nog steeds en zal er ook in de toekomst zijn. Nu beseft hij dat al die mensen niet anders kunnen. Hun tijd bestaat al, alleen weten ze het nog niet.

Heimat, Blut und Boden

Teteringen, Etten-Leur, Eindhoven, Hakuk, Wezep. Etten-Leur, Elsendorp, Gemert, Zuid-Frankrijk, Eindhoven, Arnhem, Nieuwegein, Rotterdam, Breda, Eindhoven, Venhuizen, Hoorn, Alkmaar, Zaandam. Een exotisch verlangen naar een extreem afgelegen, veelkleurige, exoplaneet.

Een andere werkelijkheid

Mevrouw W. besloot dat het genoeg was. Vandaag moest de binnenkant van de brievenbus eraan geloven. Deze was namelijk al enige weken niet meer schoongemaakt. Vuil, bacteriën en andere virtuele rotzooi zou daar hoogstwaarschijnlijk in een vieze laag zijn aangekoekt. Onzichtbaar, maar aanwezig. Met handschoenen probeerde ze de gescheurde huid van haar handen te beschermen. Drie lange uren duurde de schoonmaakbeurt. Maar het resultaat mocht er zijn. De bacteriën konden het niet meer navertellen, zoiets hadden zij nog niet eerder meegemaakt. Maar de vliegen zaten braaf de wachten op het vensterkozijn. Ze wisten dat zij hun slag konden slaan, als mevrouw W. uit het blikveld van hun facetogen was verdwenen. Het levenloze oppervlak zou geen lang leven beschoren zijn.

Compositie 2 (Te veel achtergrond te weinig inhoud)

Een moeizaam gesprek

Ach ja, weer zo'n meisje met een beugeltje aan de deur. Het is meteen duidelijk wat ze wil, maar toch begint ze helemaal fout: 'Goedeavond, hoe gaat het met u?' Een slechter begin was niet mogelijk. Na mijn ontwijkende antwoord: 'Wat wil je?' volgt een zielig verhaal over olifantjes. Ik val haar in de rede met de mededeling dat ik best geld wil geven, maar me niet wil binden aan een of andere automatische bankafschrijving. Ze kijkt beteuterd maar houdt vol. Ik onderbreek haar weer en het contact wordt daarna snel beëindigd. Teruggekomen in de huiskamer voel ik me bezwaard. Een chagrijnige man die het idealisme van de jeugd fnuikt. Maar ik heb niet om deze rol gevraagd. En haar start was helemaal verkeerd: 'Goedeavond, hoe gaat het met u?' Dat moet ze toch echt eerst afleren.

Flarden

De zon schijnt nergens door. De wolken houden alles tegen. Geen druppel valt naar beneden. Het broeit overal. Een uitbarsting valt te verwachten, maar komt niet.

Alles zit op slot. Achter of door een waas van ondoordringbaarheid. Oprukkende ijverige domheid. Stuitende onbenulligheid.

De reductionist doet aan filosofie en de filosoof bekritiseert de reductionist. Kleinzielige moralist, niet begrijpend dat alles tevens niets betekent vergeleken met een plastisch en romantisch wereldbeeld. Het beeld is opgebouwd uit pixels of gevormd door modulaire hersenwerking, maar dat zegt niets over de afbeelding.

Hulpverlening

Te laat, te druk, te veel excuses, te vol, kortom succesvolle onsuccesvolheid. Och en nu nadert ook nog de warmste dag ooit. We zijn gewaarschuwd, niet gewaarschuwd, onvolledig, onheus, trappend in ongenoegen en onvoldane voldaanheid. Een oefening in tegenstellingen. Maar ik kom terug. Al is het via de achterdeur.

Een loffelijk initiatief

De raildrones doen hun werk naar behoren. Talloze konijnen zijn al geëlimineerd en geruimd door mensen voorzien van een basisinkomen. Zodoende kunnen de treinen in principe gewoon doorrijden zonder te ontsporen ten gevolge van verzakte rails door het gegraaf van de ontelbare konijnen. Een bijkomend effect is het dalen van het zelfmoordpercentage, dat geheel te danken is aan het afnemen van aanrijdingen met een persoon. Hoe dit precies in elkaar steekt is onduidelijk, maar het bestaat wel. Mogelijk is het aantal vermiste personen gestegen, maar dat moet nog nader onderzocht worden.

Goddelijk

Hij kwam van een zekere hoogte, maar toch gaf hem dat weinig vertrouwen. De zevende dag zou een rustdag zijn, dit werd hem echter niet gegund. Er was nog te veel gedoe, werk aan de winkel, details uit te werken, het verliep immers niet helemaal zoals gepland. Niets aan te doen, dacht hij en hij zette zich aan het werk. Uiteindelijk werd het maandag en er bleek niets veranderd. Alles was klaar maar toch leek het niet af. Hij bleef bezorgd en kon zich niet vinden in het resultaat. Teruggaan was geen optie, terug de eeuwige nacht in, hij zou zichzelf moeten ontkennen, dat kon hij niet. Dan maar door. Gelaten schiep hij nog wat, hoopte dat het goed was en probeerde de andere kant op te kijken.

Persoonswisseling

Hij valt mij steeds lastig en dreigt te gaan communiceren onder mijn naam, als ik niet verdwijn. Zonder hem zak ik weg in een egocentrische put. Hij verliest zonder mij alle competentie, maar heeft dat niet door. Hij wil ik zijn en ik wil hij zijn, maar dat is niet mogelijk en versmelten leidt tot persoonschaos. Dus blijft het dansen op een touw, een wankel evenwicht, ver boven de gapende diepte, zonder vangnet.

Terugtrekkende bewegingen

De meidoorn langs het lange fietspad bij de dijk explodeert normaal in een dag of twee. Maar nu lijkt de bloesem onwillig. Een enkele struik probeert wat, de meerderheid blijft echter fijn in de knop en lijkt niet aan bloei te denken. Het zij zo. Anouk heeft de eerste plaats niet gehaald. De lichamen zijn eindelijk gevonden. We kunnen ons weer terugkeren en de deken zachtjes over het hoofd trekken. Mark Rutte en Albert Verlinde waken over het land.

Uit een vergeten verleden (02-02-2000)

Kromheid

Kringel was een kromme jongen. Gebogen ging hij door het leven. Helaas kon hij niet bij de club van krommen terecht, hij was niet krom genoeg. Deze maatstaf was kort geleden in het leven geroepen, omdat te veel mensen krom bleken te zijn. In de wandelgangen betekende dit, dat je een hoek van minder dan 90º moest hebben tijdens het voortbewegen. De hoek gevormd door bovenlichaam en benen, bezien vanaf de aarde. Hij zat zo rond de 110, dus dat was nog wel te doen zonder dat je nekwervels het begaven.
Tijdens een korte wandeling in het park, kreeg hij een zware tak op zijn nek. Het lichaam werd hevig geraakt en de hoek werd 0º. Het enige wat hij nog zag waren zijn eigen benen. In spreidstand zag hij de omgeving omgekeerd, maar was het lopen nog moeilijker.
Hij kon het niet meer veranderen. Hij snelde naar het gebouw waar de genoemde club gevestigd was. De vereniging van kromme lieden liet hem echter niet toe. Er bleek ook een maximale limiet te zijn en wel 45º.

Somber, op het depressieve af, keerde hij huiswaarts.

Ook een manier

Dat is nou ook wat, dacht de optimist toen de eerste stukken van de muur af vielen. Heel de week was hij bezig geweest om het netjes af te werken en ineens stortte alles in.
Wat krijgen we nu, schoot er door zijn hoofd toen hij hoorde dat de auto na het dodelijk ongeval was doorgereden. Hij keek altijd goed uit en had nog nooit iemand doodgereden.
Zo zeg, wilde hij nog zeggen toen de ziekte zijn lichaam volledig in bezit had genomen zodat hij niet meer kon ademen.
Hij stierf kort daarop, maar niet voordat hij zich had voorgenomen om in het hiernamaals op zoek te gaan naar een nieuwe uitdaging.

Verdonkering, een moment van onoplettendheid en pessimisme

Och ja. er wordt wellicht minder gemoord her en der, er is een crises die niet tot moorden leidt, hoogstens een zelfmoord, her en der. Een gedempt optimisme zou het kunnen heten.
Maar, om met Kafka te spreken, dit alles is slechts schijn. Het is een kwestie van tijd voordat de democratie democratisch om zeep geholpen zal zijn.
De intelligentie lijkt toegenomen, maar is in werkelijkheid afgenomen. Het verlangen moet nog eerder vervuld worden. Daar is korte termijn politiek voor nodig. Deze politiek wordt al door Pietje Bell, de mislukte bedrijfsleider die er op los kletst, toegepast om te overleven, maar in feite is hij de wegbereider voor en het tijdelijke uitstel van de dictatuur van de meerderheid.

The day after

Te laat, dacht de koning toen hij zag dat alles al voorbij was. Hoe komt het toch dat mij altijd alles ontgaat? Wat ze zeiden, wat ze deden, zelfs de kleur van de jurk ben ik nu al vergeten. Hij mijmerde verder op zijn troon terwijl het land aan hem voorbij trok. Koekhappers, moslimklagers, de dierenpolitie. De krant vol met obligate commentaren terwijl er eigenlijk niets te becommentariëren viel. Hij keek besmuikt zijn vrouw aan, die naast hem zat, maar zij was innig verdiept in een tuintijdschriftje. Of sliep ze? In de verte hoorde hij moeder zacht een lied zingen. Hij had het eerder gehoord, er was iets over te doen geweest, maar hij wist niet meer wat. Morgen verhuizen, hij zou meehelpen. Hopelijk wat leven in de brouwerij.

Vooruitgang

Sinds jaar en dag is er een verwijderbijdrage voor doorsnee immigranten, wel naar draagkracht vanzelfsprekend, men blijft beschaafd en sociaal. Degene die de grens niet overkomen hoeven niets te betalen, alsmede degene die per definitie een bijdrage leveren aan het wetenschappelijk, economisch of maatschappelijk klimaat. De bekende fictie die voor werkelijkheid gehouden wordt.

De beheerders van het verwijderbijdragefonds hebben goede zaken gedaan en met de juiste financiële producten het ingelegde geld enorm vermeerderd. Dus als men het vinkje verwijderbaar krijgt, wordt men snel, natuurlijk humaan en efficiënt, naar het land van herkomst teruggebracht.

Geen identiteit, gewild of ongewild? Geen probleem die wordt wel gecreëerd. Men kan een lijst met landen opgeven in volgorde van voorkeur. Eventueel met gewenste verwijderbaarheid.

Gered

Laatste nieuws: het koningslied blijft. We zijn gered.

Glorie of geen glorie, dat is de vraag

Net na de heropening van het vernieuwde Rijksmuseum en net voor de aanstaande inhuldiging van de koning wordt ineens het koningslied teruggetrokken. De deceptie van het jaar. Kan Nederland nog ooit haar trots terugkrijgen? Wie gaat ons redden?

Lege desktop met verdwaalde foto en misplaatst tekenprogramma

Wie?

De onsterfelijke woorden van onbekenden, tijdens een afscheid, lang geleden: "We waren er niet altijd, maar als we er waren, dan waren we er."

Kernachtiger kan een mens niet zijn.

Een eigenaardig duo

Zij is afgestudeerd wiskundige, cum laude, met behulp van hem. Hij is een jaar later afgestudeerd, eveneens wiskunde en cum laude, met moeite, meer uit gewoonte en noodzaak. Zij is bezig met promoveren, met behulp van hem. Hij weigert te promoveren, een gebrek aan intrinsieke motivatie.
Ze brengen heel wat tijd samen door, gevoed met wiskunde en de dagelijkse beslommeringen van het burgerlijke bestaan. Samen treuren ze om een dood konijn en een dode cavia. Samen genieten ze van een nieuw aangeschafte cavia. Ze maken ruzie, praten en giechelen samen. Ze weten het een en ander van elkaar, maar veel weten ze ook weer niet van elkaar.

Ongetwijfeld zijn ze in de loop van de tijd van elkaar gaan houden, maar elkaar beminnen doen ze niet.

Gesprek met de paalheilige

Reeds 38 maanden zat de paalheilige zwijgend en onbeweeglijk in de hoogte. Veel dorpelingen hadden al lang de hoop opgegeven om nog enig woord met hem te wisselen. Enkele exemplaren echter, wisten zichzelf niet te houden. Helaas dreigde dit groepje snel uit te sterven, wat vooral te wijten was aan de zeer ongezonde levenshouding die zij aan de dag legden. Man B., die geen deel uitmaakte van dit gezelschap en verder dus ook nooit een toenaderingspoging had gedaan, kwam op een gure dag de heuvel tegemoet waar de paalheilige zichzelf probeerde te zijn. Hij keek omhoog en zie, de paalheilige keek terug, wat zeer uitzonderlijk was. Man B. wierp zichzelf vervolgens tegen de grond en begon als een waanzinnige met zijn handen te graven, ging daarna provisorisch in de ontstane kuil liggen en bedekte zichzelf met zand. De paalheilige nam dit schouwspel met zichbare ontzetting waar. Nadat man B. zichzelf volledig onzichtbaar had gemaakt, hernam de paalheilige zichzelf en probeerde vooruit te kijken - gelijk hij gewoon was. Op dat moment echter brak de paal waarop hij zat door onbekende oorzaak in twee stukken en de paalheilige viel ter aarde. Hij was op slag dood. Twee dagen later werd hij door de dorpelingen begraven naast de plek waar man B. zich zou bevinden. Daarna werd er, noch in het dorp, noch in de wijde omgeving, ooit nog over dit voorval gesproken. De kinderen gingen naar school, de boer ploegde zijn land. Zo was het.

De baksteen

Ongeveer een jaar geleden zijn de problemen begonnen. Na het slapen werd het steeds moeilijker het stramme lijf op te richten en het bed te verlaten. Specialisten in vooraanstaande ziekenhuizen constateerden een krimp van de organen. Oorzaak volstrekt onbekend, gevolg niet te overzien. Na verloop van tijd kon hij het bed niet meer verlaten en werd verzorgd door zijn zus. Zij voorzag hem van de nodige levensmiddelen en zorgde ook voor de restafvoer daarvan. Ze was zijn enige kans om, voorlopig althans, in het leven te volharden.
Tot op het moment dat zij op een doorsnee morgen een baksteen in bed aantrof in plaats van haar broer. Ze dacht eerst aan een grapje en ging, tegen beter weten in, in alle hoeken en gaten op zoek naar de overblijfselen van haar broer. Er was niets te vinden. De baksteen werd onderzocht in een FMRI-scanner. Hij was gekrompen tot minimale proporties, alle organen waren nog enigszins te herkennen, maar verder compleet veranderd, verschrompeld, verplaatst en schijnbaar versteend.
De familie besloot hem bij te zetten in het huis. Een bestaande steen werd verwijderd en vervangen door de steen des zoons. Na veertig dagen was de steen plots verdwenen en restte enkel een opening in de bakstenen muur. Niemand had iets bemerkt, er waren geen sporen van braak te zien, dus het was een volslagen raadsel, hoe dit nu had kunnen gebeuren.

Op ongeveer dat moment kwam aan de grens van Nepal en India een bijzondere jongeman vanaf de bergen het dal in. Hij bleek te beschikken over bijzondere kennis en bijzondere vaardigheden opgedaan in een ander leven. Hij heette Resuah Repsak en werd al snel door iedereen bewonderd en vereerd. De enige smet die aan hem kleefde was, dat hij beweerde in een vorig leven baksteen te zijn geweest. Dat werd afgedaan als een jeugdzonde.

Zondagsrust

Op zondag mag er niet gewerkt worden. Dus beziet de man het werk dat hij de afgelopen week buiten heeft verricht. Met zijn goede kleren aan staat hij te kijken en neemt de situatie in zich op. Op meditatieve wijze beschouwt hij zijn gedane arbeid als het ware. Gelijk de Here deed, op de zevende dag. Zo komt het tenminste op buurman over, die zelf echter wel eens wat doet op zondag. Beetje onderhoud in de tuin, een klusje hier en daar. De man ziet het met belangstelling maar ook met lede ogen aan. Hij wil ook wel graag maar het mag niet. Of hij kan het niet. Verlamd door de macht der tradities. Buurman is wel wat minder handig dan hij, daar is buurman zich tenminste erg van bewust als hij tijdens zijn werkzaamheden door de man geobserveerd wordt. Zo heeft ieder zijn probleem. Gelukkig is een gesprek mogelijk, het ijs moet immers continu gebroken worden, waarbij buurman zijn best doet om zich in de interesses van de man te verdiepen zodat het gesprek gaande wordt gehouden. Dat hij wel eens de was ophangt probeert hij echter angstvallig te verbergen, al weet hij dat dit onzin is. Maar dat maakt het gewoon te ingewikkeld. Een relatie moet wel werkbaar blijven.

Een deerniswekkend voorval

Een vader, in zijn vijftiger jaren en zijn zoon, in zijn twintiger jaren, met afwijkende hersenen dan wel verstoorde hersenwerking, lopen altijd hand in hand door de provinciestad Z. Deze stad ondergaat een kleine metamorfose in het centrum in de hoop eindelijk eens op de kaart van Laagland te komen. Voorlopig met succes, alhoewel de vraag blijft hoe lang dit effect aanhoudt. Omdat er veel bouwactiviteiten zijn is er veel te zien in genoemde stad. Vandaar dat vader en zoon een vertrouwd beeld geworden zijn, ze lopen heel vaak samen, hand in hand, om al de bezigheden te aanschouwen.

Op een doorsnee dag voor de beschouwer loopt de vader rechtsaf en wil de zoon rechtdoor. Ze laten elkaar los en de vader loopt ongeveer twintig meter rechtsaf. De zoon twijfelt. Hun blikken verraden een diepe liefde, een opgeroepen wanhoop en een moedeloze besluiteloosheid. Dit duurt enkele ogenblikken. De zoon rent, op zijn afwijkende wijze, op de vader af en onder ijzingwekkende kreten en luid onverstaanbaar geroep gaat hij zijn vader te lijf. Hij slaat er, ook weer op de hem specifiek toebedachte manier, op los. De vader weert enkel af. De bouwvakkers stoppen hun werk, zijn doodstil en bekijken het tafereel. Omstanders lopen snel door of juist langzaam wachtend op wat komen gaat.

De zoon loopt terug naar de kruising en wil rechtdoor, de vader blijft staan waar hij staat. Wederom herhaalt zich bovenstaand tafereel, alleen zijn de kreten en de slagen nog harder. De vader weert enkel af. De zoon valt stil. De vader pakt zijn hand en samen lopen ze rechtsaf verder, alsof er niets gebeurd is.

De voorbijgangers lopen verontrust of juist gerustgesteld verder. De bouwvakkers gaan weer aan het werk, stiller en intenser dan voorheen. Zelfs de luidruchtigste onder hen laten niets, maar dan ook niets, van zich horen. Ze zwijgen.

De merkwaardige mier

Het mannetje wachtte op dat wat komen zou, de enige taak in zijn korte leven, het bevruchten van de koningin. Doordat hij al wist dat dit niet zou lukken, zwaar beschadigd, gingen zijn gedachten uit naar de kolonie. Een individu van de kolonie aanspreken was zinloos, maar met het geheel was dat anders. Hij deed verwoede pogingen door te dringen in het wezen van de geordende krioelende meute. Zoals te verwachten zonder succes. Reflecteren was zinloos, meedoen was de boodschap. Omdat hij geen deel uitmaakte van het geheel, werd hij volkomen genegeerd. Hij werd de eerste schrijvende mier, die met een kriebelschrift in een onbekende, zwierige taal enige mierenslogans in het zand krabbelde voordat hij roemloos ten onder ging.

De haas en de schildpad

De haas en de schildpad lieten zich het bier goed smaken. Hun conversatie ontwikkelde zich daarbij tamelijk voorspoedig, hoewel zij af en toe flink afgeleid werden door de kwaliteit van de eikeltjes, die duidelijk te wensen overliet en de daarbij voortdurende aanwezigheid van allerlei oude en jonge dieren, die een bewust en onbewust appèl op hun gemoed deden, het leven in hun geest leek aan te lichten, maar tegelijk ook voor enige onrust zorgden, daar de ongewisse verstrooiing zich soms wat ongelijkmatig vermengde met de door hun levensloop gekleurde geestesgesteldheid. Een kwestie van accommoderen.

De haas poneerde weer eens wat, zoals hij gewoon was en de schildpad hoorde het aan. Zoals hij gewoon was. “Jij bent me er een,” zei de haas met zijn kenmerkende tegenwoordigheid van geest, maar de schildpad bleek nog in gedachten verzonken. In een poging een breder kader te schetsen probeerde hij het landschap te karakteriseren waar de haas al zijn snelheidsrecords gebroken had. De haas leek te luisteren, al wist je nooit welke haren er zouden vibreren in zijn enorme oren. Zo verliep de avond. De gesprekken ontwikkelden zich daarbij met een fragmentarische diepgang.

 “Ik had nog zo veel willen zeggen,” dacht de schildpad later, toen hij de ontmoeting thuis nog eens rustig overdacht. Maar goed, de zinnen waren verzet. En die haas kreeg toch geen kleine oren, wat hij ook deed. Hij krabde eens op zijn voorhoofd, trok zich terug onder zijn schild en viel weldra in slaap.

Leegte

Hij zat vol met jaloezie, jaloers op alles en iedereen, behalve op zichzelf. Hij was gemeen, kortzichtig en achterbaks. Daarbij was hij een volwaardig kleinburger. Een beperkt denkkader, waarbij alles dat daarbuiten viel afgedaan werd als belachelijk, immoreel en verwerpelijk. Een voorbeeld voor iedereen die ook behept was met het stempel: 'Zo ben ik nu eenmaal'.

Er viel een brokstuk van een meteoor op het vastgeroeste hoofd. Het hoofd raakte de bedrading uit het verleden kwijt en was een lege machine geworden. Alles was nu mogelijk, kon opnieuw ingevuld worden, ieder kader was verloren gegaan. Een enorme angst overviel hem en toch viel hij gelukzalig in slaap om wakker te worden als een wezen met ongekende mogelijkheden.

Man zonder woorden of woorden zonder man

Nu de man zijn woorden tijdelijk kwijt was, of dacht ze kwijt te zijn, geheel opgesloten in zijn dagelijkse bestaan, overzag hij zijn wereld. De zon scheen, niet onbarmhartig en brak de kou. De man brak mee. Opvallend detail: de in het weekend aangelegde kippenren - ter bescherming van verwacht ontluikend lentegroen - was niet geheel doordacht. Achter het hok bleken enige centimeters vergeten, zo werd hij zich dagen later gewaar. Geen wonder dat ze steeds konden ontsnappen.

Stilte

Nu het vlees geen woord meer wil worden en teruggekeerd is naar het lichaam en vele goden het overgenomen hebben niets bijzonders meer te zeggen, rest niets meer dan een verplichte woordenloosheid.
Omdat er al genoeg gestaard is naar geiten, staren we nu maar naar de zon en denken aan de eindeloze stroom partikels.

Uit het digitale archief

25-08-2000*

Voorstelling

Het volk aanbad het geld, nee het geloofde dat het werkelijk bestond, het was een natuurverschijnsel geworden. Het heilige boek heette ‘De Index’ en het was een bestseller. Aan de woorden in dit boek kon niet getwijfeld worden, ze kwamen rechtstreeks van de grote Indexer. Het was een bloedig boek, maar ook vol liefde, schoonheid en betrekkelijkheid.

De geboden waren:
1. Twijfel niet aan De Index
2. Er is maar één Index, alle andere zijn vals
3. Aanbid enkel het geld
4. Vermeerder het geld, zonder aanzien des persoons
5. Besteel uw naaste liever vandaag dan morgen
6. Niets zult u laten om het geld te vermeerderen
7. Ontzie niemand, ook uzelf niet
8. Geef alleen, wanneer het u voordeel oplevert
9. Begeer alles wat zich aan u voordoet
10. Lieg en bedrieg als het u voordeel oplevert

Het viel niet mee om alle geboden na te komen, maar op in gebreke blijven stond een grote straf. Van maatschappelijke uitsluiting tot het krijgen van de minst begeerde prijs: dief van je eigen portemonnee zijn.

Iedereen was op zoek naar het beloofde land, het land van onbeperkte lust en van onbeperkt vermogen. Of het werkelijk bestond was onduidelijk. Het land was wellicht een mythe, maar dan een met een onvoorstelbare aantrekkingskracht. Hier verloor De Index het van De Waan en werden verboden veelvuldig geschonden, bergen geld gingen verloren bij het zoeken naar het verloren gewaande land.

*Alleen de systeembank ontbreekt. Het westerse goksyndicaat dat zich in de loop van de tijd onmisbaar gemaakt heeft, volgens zichzelf en de volgelingen bij de overheid.

Ten behoeve van de conditie

Stoklopen, vooruit, achteruit, het is om het even. Waar vroeger alleen de oudere medemens een stok van node had, blijkt het gereedschap nu ongekend populair geworden bij andere doelgroepen. De wereld is zo onduidelijk en onvoorspelbaar geworden dat men, als men zich voortbeweegt,  niet twee maar vier contactmomenten met de bodem nodig denkt te hebben. Men prikt in de straat op dusdanige wijze dat er hopelijk meerdere spiergroepen efficiënt worden aangesproken, maar wellicht is er ook een spirituele behoefte om de aarde meer ter beroeren tijdens het transport zodat men zich dieper organisch verbonden voelt met de grond als oermoeder. De stok kleedt ook goed af en geeft de bezitter een zekere status. Ongeveer zoals het degen bij de Middeleeuwer.

Ontmoetingen

Sporadisch zag hij een jongeman die met stokken (poles) achteruitliep. Een merkwaardig gezicht. Hij deed dit, omdat hij er niet tegen kon dat de omgeving uit zijn ooghoeken verdween. Achteruitlopend verdween alles in de verte en dat vond hij aangenaam. Hij was een geoefend achteruitloper, maar het bleef een moeizame bezigheid als je er als buitenstaander naar keek. Daarbij praatte hij in hoofdletters en punten, waarbij de rest van de zin door de toehoorder geformuleerd diende te worden om er iets begrijpelijks van te maken.

Regelmatig werd hij gepasseerd door twee dames die met hoge stoksnelheid voorbij denderden. Ze rustten wel af en toe om een gesprek te kunnen voeren. Die gesprekken gingen over filosofisch-levensbeschouwelijke zaken, ze bezochten een dergelijke leesclub, waarbij ze momenteel verdiept waren in de gestuurde wil en de gemankeerde voorstelling, aan de hand van 'Die Welt als Wille und Vorstellung' van Arthur Schopenhauer.

Soms zag hij ook een heer op leeftijd, wiens man enige maanden geleden overleden was. Samen pleegden ze regelmatig te wandelen, maar nu, alleen, had hij zich lange tijd naakt gevoeld als hij aan de wandel ging. Een hond vond hij niets, dus had hij een stel stokken aangeschaft en wandelde dat het een lieve lust was. Hij ervaarde de stokken als een alibi om te kunnen wandelen, voelde zich gekleed en dacht er verder niet meer over na. In werkelijkheid was hij een opvallende verschijning waar je als waarnemer niet omheen kon.

Waarschuwing

Doe wat u wilt, als u maar niet met van die Nordic-walkingstokken gaat lopen.

Gereguleerde schoen-entropie

Hij droeg altijd Italiaanse schoenen van het merk B. Veelkleurig en veelvormig met een voorliefde voor zwart, half hoog, met rits en een Middeleeuwse snit. Schoenen voor de auto, eventueel voor de scooter, mogelijk geschikt voor de fiets en een stukje lopen. Nu heeft hij een obsessie ontwikkeld voor wandelen en schieten deze schoeisels tekort. Zijn voeten zijn inmiddels danig beschadigd en dreigen een chronisch probleem te worden.
Nu is hij overgestapt op het Engelse merk C. Wel een beetje saai en vormeloos, maar efficiënt en de voeten komen weer tot rust. Als tussenoplossing heeft hij twee identieke paren gekocht, zwart en bruin. De veters verwisseld, bruin in zwart en zwart in bruin. Nu wandelt hij met een bruine schoen met zwarte veter en een zwarte schoen met bruine veter erin.

Meewarig kijkt men hem na, een man op leeftijd die de juiste schoenen niet meer kan vinden.

Jaarlijkse ongesteldheid

Impassioneel, expassioneel, niet-bestaande woorden krijgen realiteitswaarde als je maar lang genoeg volhoudt. Een man ziet, leeft, bedenkt, slaapt, komt om in zichzelf en blijft neurotisch spijkers op laag water zoeken. Wie vraagt wordt overgeslagen, of bereikt, maar ook dan is het niet meer dan een half pak melk.

Uitgedroogd, kaal, door de schrale wind verkleumd en voorzien van aanhoudend zeurende buikpijn: het is weer februari.

Een bekend sprookje

De eenhoorn galoppeerde naar een vervallen woning aan de voet van een berg die tot aan de hemel reikte. Het schemerde en zij wist daardoor dat ze ruim op tijd was voor het begin van het laatste spel. Ze wentelde zich in het geblakerde gras en zocht kort verkoeling in een klaterend beekje. Zelfverzekerd, maar toch niet geheel zeker van haar zaak wachtend op dat wat komen zou. De donkerte nam toe, de zon verdween. De deur kraakte en de vampier kwam met zijn kist naar buiten en groette de eenhoorn. Samen zochten ze een plaats bij een zwevende bol waarop ze voor de laatste keer het dodelijke spel zouden spelen.
Schaken voor drie individuen, een bijzondere variant van het menselijke schaakspel, waarbij het belangrijk was zoveel mogelijk energie te leveren om de afstanden zo klein mogelijk te maken, de tijd zo snel mogelijk te laten verlopen en de ruimte geheel te krommen, zodat deze werkelijk gevuld was en niet grotendeels leeg bleef, waardoor het spel buiten bereik zou blijven en dus onspeelbaar zou zijn. Samen deden ze al hun best, de eenhoorn en de vampier, maar zonder de weerwolf zou het toch niet lukken. Zoals altijd verscheen die pas om vierentwintig uur bij volle maan, zonder ook maar wat te melden.
De drie-enige energie straalde van het trio af en het spel kon beginnen, de eenhoorn met wit, de vampier met rood en de weerwolf met zwart. Zoals te doen gebruikelijk won de hinnikende eenhoorn met gemak, ze was geprogrammeerd om te winnen. De weerwolf huilde doordringend en de vampier jammerde hemeltergend. De kist verkruimelde tot zaagsel, evenals de woning. De schaakbol gloeide onheilspellend en spatte uiteen.

De overtollige energie verpletterde de hoorn, ontvelde de vampier en brandde de weerwolf. Restte uiteindelijk nog een merrie, een skelet en een wolf, een opvallende combinatie zo in het volle maanlicht. Het paard galoppeerde hinnikend weg, de wolf snelde huilend weg en het skelet kromp ineen onder de dichtheid van de opgewekte energie tot uiteindelijk een stuitend balletje, rood, wit en zwart geblokt. De berg zakte ineen en het water verdampte. Het silhouet van het stuitende balletje in het maanlicht was het enige dat nog herinnerde aan dit wonderlijke schouwspel.

De profeet in de woestijn

In die dagen dwaalde de meester met zijn discipelen wekenlang door de woestijn. Er was niets dan zand en leegte. De vermoeidheid sloeg toe bij de discipelen, voor wie de tocht met de dag doellozer leek te worden. Aanvankelijk was er nog hoop, verwachting, een min of meer vastomlijnd idee over een route, een zekere bestemming, maar allengs maakten deze gedachten plaats voor gelatenheid en herhaling. Als iets wat leek, een belofte, de aanstaande vorming van een gedachte, het dwingende licht van een nieuw idee, steeds nam het snel een oneigenlijke vorm aan, verhardde en vervormde in de brandende zon, alles verbleekte op dezelfde manier en de dingen gingen steeds meer op elkaar lijken, echter wel zonder dat ze enige overeenkomst met wat dan ook vertoonden. Ook de moed om de meester aan te spreken, om uitleg te vragen, verantwoording, werd een opgave die zich niet verder ontwikkelde en een beweging bleef in de geest om daarna een te worden met het wezenloze schurende geschuifel door het hete zand van de eindeloze vlakte. Plots hield de meester halt, draaide zich om en keek de discipelen aan, voor het eerst, zo zij zich konden herinneren. Hij glimlachte schalks. "Als de droom en het leven onscheidbaar worden", zei hij zacht, "dan heb je pas een probleem". Op dat moment werd hij gepasseerd door een hagedis, die zich met grote snelheid door het zand bewoog, maar de meester wist hem met één beweging beet te pakken. Hij stak het dier in zijn mond, de gerimpelde bruine kop eerst en kauwde erop met een vreemde, gelukzalige blik in zijn ogen. Een zucht ging door de groep discipelen heen en het was alsof zij bevangen werden door liefde.

Zes dagen en zesentwintig letters

De verbinding met de titel is inmiddels verloren gegaan. De 6 dagen zijn nog binnen bereik, maar de 26 letters willen maar niet vorderen. Of mogelijk ook weer wel of juist niet. Dubbele ontkenningen en onmogelijke implicaties, exclusief of inclusief of.

Achtergestelde belanghebbenden cirkelden door een fictieve gang, hersenloos inheems jaknikkende koppen, langs meedogenloos na-ijverige opposanten, potsierlijke querulanten, richting sluis, totaal ultiem verval, woedend xenofoob, ijzingwekkend zinledig.

Hij beleefde een sleurdag of was het een slagdeur die open stond, geketend in alledaagsheid en niet vooruit te branden. Dus vergeef hem zijn geneuzel, laat hem maar doormodderen in zijn pogingen nu eindelijk eens verder te komen dan overleven. Het blijft behelpen met zo'n man.

Verloren

Een zoekend hoofd
Verkrampte ziel
Radeloos geslacht
Hoofdloze gedachten
Vernauwde bloedvaten
Doolhof
Afzonderlijke woorden
Pijnloze gevoelens
Pervers
Zinledig geweld
Holle klanken
Opdringend sentiment
Liefdeloos
Verstarde ogen
Een gesloten hart
Armzalig
Zuinige mond
Verstard gevoel
Een menselijk wezen

De zevende dag was een rustdag.

Advertentie

Man, beslist nog geen vijftig, probeert zich soms jonger te doen voorkomen, maar toch ook wel regelmatig zuchtend, doorgaans voorkomend in gedrag, echter door genetische aanleg en/of aanklevende omgevingsinvloeden ook vaak afwijzend, onheus achtervolgd en doelloos dolend, in bezit van zwemdiploma, zoekt serieuze kennismaking met een inspirerend niemandsland om vandaar verder af te dwalen dan wel tijdelijk het licht te zien, als gangmakende illusie of zomaar, voor de lol, als wapen tegen de verpletterende ernst en endemische herhalingspatronen.

Moedwillig indifferent

(Een mogelijk recursief intermezzo)

Hij wachtte. Zij stak de straat over, verdiept in de informatie op haar display. Hij reed haar omver met zijn auto, een kever (New Beetle). Hij belde de hulptroepen. Ze werd naar het ziekenhuis vervoerd. Hij zocht haar op om verontschuldigingen aan te bieden. Ze belandde in een rolstoel, een dwarslaesie. Hij werd haar vriend en samen ondernamen ze regelmatig uitstapjes, uiteindelijk werden ze geliefden.

Als hij alleen was keek hij herhaaldelijk naar twee bijzondere films, hij kwam er niet los van. 'The Three Burials of Melquiades Estrada' en 'Prairie Love'. Gecreëerd noodlot, onherbergzaamheid, eenzaamheid, leegte, trouw, invulling, opvulling en onontkoombare liefde, dacht hij, luid murmelend, steeds weer, tragikomisch.

Hij las drie boeken,'Das Kalkwerk', 'Das Schloß' en 'In der Strafkolonie', met identieke gedachten als boven tot gevolg.

Op de achtergrond altijd vergezeld van 'Der Ring des Nibelungen' van Richard Wagner.

Hij was een gewezen 'quant' die het leven een nieuwe invulling probeerde te geven.

Beelden overdenken

Abstract dus, maar wat is dat niet. Denkbeeldig denkt men verder te komen, al verdraagt het denken op termijn vaak die beelden niet meer. Je loopt vast tenzij je getraind bent in het gedisciplineerd ontwijken en dat is nog geen garantie. Dus maar weer even concreter, al is dat waarschijnlijk ook denkbeeldig. Men verhoudt zich tot elkaar, wordt ouder, takelt af en verliest grip. Een interpretatie van een wederzijdse geschiedenis, denkbeeldig dus, maar uiteindelijk in de beperkende omstandigheden onleefbaar. Zo ongeveer verloopt de film 'Amour', een aangrijpend portret van vermogen versus onvermogen in de dagelijkse extreme omstandigheden.

Consistent

De werkelijkheid aan de kant. Een paar axioma's geformuleerd, los van de fysische realiteit.Wel consistent, maar helaas niet te bewijzen. Dus consistent tot het tegendeel zich voordoet. Toch geen zuivere koffie, maar zoals andere disciplines, die de werkelijkheid beschrijven, verklaren en voorspellen, onder het juk van mogelijke falsificatie. Niet per definitie waar.

Een voortbrengsel van de hersenen, zoals logica en filosofie in strikte zin. Kleurloze rode liefde verdraagt geen tegenspraak.

Alfaatje nooitgedacht

Als alfaatje met een pretpakket had ik altijd weinig op met wiskunde. Ik heb het zelfs ooit gepresteerd om een 1/2 te halen, dus nog lager dan het cijfer 1. Wel mooi wiskundige score, nietwaar? Misschien was ik te jong, misschien had ik andere prioriteiten. Wie zal het zeggen. Of 'voorgoed ongeschikt' wellicht, wat ik ook nog ergens op een of ander officieel briefje heb staan.

The Joy of Sets

Niet de Joy of Cooking, niet de Joy of Sex, noch the Joy of Killing all left and right Wing Intellectuals, maar verzamelingen vullen de hersenen na een worsteling met genoemd boek in de titel.
Ongedurige kippen, vadsige katten, luiaards, valdeurspinnen en octopussen om maar eens een niet geheel willekeurig rijtje van elementen te noemen kunnen deel uitmaken van zo'n verzameling, naast de lege verzameling.
LAST, niet Last & Co, Lauriergracht 37, maar the Language of Set Theory sluimert in het hoofd. Nee geen LoST, want dat klinkt zo verloren, geen LST, omdat de laatste medeklinker stemhebbend leidt tot niet controleerbare, steeds wisselende en vormeloze elementen.
Ordinaal, kardinaal, keuzeaxioma, recursiviteit, boomdiagram, venndiagram, ordening en verzamelingen van verzamelingen van verzamelingen.....

Logische operatoren en het gras is groen dan en slechts dan als het gras groen is. Blijkbaar blijft er heel wat hangen, gecombineerd met de al aanwezige kennis van taalfilosofie en theoretische grammatica.Te veel om hier allemaal ongeordend op te sommen.
Weet ik nu meer? Heb ik wat geleerd? Ook wiskunde is niet eenduidig en van twijfelachtig allooi. Gewoon toepassen en naar Mars, een mens moet wat met zijn gewenst avontuurlijk leven.

Evolutie

U bent een schitterend ongeluk. Terwijl ik haast om mij te wentelen in de dagelijkse hoogst noodzakelijke bezigheden die geen ander doel hebben dan hun eigen voortbestaan te garanderen dan wel zichzelf te vernietigen, lopen de kippen hierachter de hele dag maar wat te pikken. Bijzonder hoe ze dat de hele dag volhouden met die continu schokkerige bewegingen. De kat heeft niet veel te doen en is alleen maar gefixeerd op eten. De rest van de mensheid staat op, sterft of kwijnt weg. Wat vermaak kan de geest verdoven. Onlangs 'Jagten' gezien, aardige film over hopeloze angst en misverstanden. Ach ja, en je eet weer wat daarna. Het was mooi. Fijn zo.

Niet ik

Voor mijn geboorte was het nog duidelijk wie er allemaal in grote getale vermoord werden en wanneer. Als we de collaterale schade van 40-45 nemen uit de vorige eeuw, dan zijn er zo'n x miljoen mensen vermoord, omdat ze een geïncorporeerd geloof hadden, een andere ideologie of volgens de heersende norm onaangepast waren. Terwijl ik leef zijn er waarschijnlijk al weer meer mensen vermoord in grote getale, maar ik weet niet precies waar, wanneer en waarom.

Gevolg daarvan is dat ik nu hier zit te typen, omdat ik niet vermoord ben. Mogelijk heb ik geen afwijkende mening, of heb ik die wel, maar in een beschermde omgeving. Het meest waarschijnlijke is dat het ik van mij te verwaarlozen is, anders zou ik wel de hele dag naar '24kitchen HD', helaas bijna alleen van Laaglandse bodem, kijken om de revolutie te ontketenen, die voorrang geeft aan de nieuwe dinosaurus, de zwoegende intellectueel, verborgen in de geschiedenis van zijn eigen ontkenning.

Opvoeding

Zo, nu zijn wij toch onwillekeurig allerlei herinneringen aan het ophalen. Blijkbaar is de bijna lege geschiedenis toch iets minder hol dan aanvankelijk vermoed. Mijn vroegste culturele herinneringen zijn waarschijnlijk de museumlessen in het Van Abbe. Ik geloof dat ik die niet onaangenaam vond, maar verder weet ik er nauwelijks meer wat van. Gedurende mijn hele jeugd en tienerjaren bleef ik een regelmatige bezoeker van dat museum. Ook kregen we vanuit de basisschool een keer uitleg over muziekinstrumenten, met een orkest in de stadsschouwburg. Spannender was waarschijnlijk de man met de bonte verzameling dieren die af en toe de school bezocht. Hij vertelde en gaf demonstraties op de speelplaats. Er was een grote wurgslang bij en iedereen mocht dat koude gevaarte aanraken.

De jeugdliteratuur uit de eerste jaren van de middelbare school hebben destijds  bij mij een ware aversie tegen lezen opgewekt. Dat kwam vooral door die geforceerde thematische werkjes over 'volwassen' onderwerpen als bijvoorbeeld echtscheiding. Later ging het weer beter toen er ook andere boeken gekozen konden worden. De eerste serieuze kennismaking met muziek verliep via mijn broer, die op de zolder boven mij woonde en altijd wel wat op had staan. Ons hele gezin is opgevoed met the Doors. Met de blik van nu lijkt de quasi revolutionair Jim Morrison misschien enigszins pathetisch, maar in die tijd van sluimerend groeiend verzet en drang naar een doorbraak op meerdere gebieden vormde hij voor mij wel een geschikt rolmodel. Break on through, to the other side, dat was voor mij geschreven.