Gescheurd licht

Weemoed

Mijmering

Het viel niet te ontkennen, dat hij met moordlustige neigingen rondliep. Niet dat hij al iemand bedreigd had, nee integendeel, hij was de voorkomendheid zelve, maar er zat ruis op de golven.

Nadat hij tevergeefs geprobeerd had een spin te ontpoten, de spin was al dood voordat het zover was, begon hij alle madeliefjes, die sowieso overbodig waren in de winter, te ontwortelen.

Een kind sprak hem daarop aan en verwonderde zich over zijn bezigheid. Hij keek in haar ontwapenende ogen en schaamde zich dood.

Hij schrok wakker en meende dat hij enkel gedroomd had, maar dat klopte niet, hij was klaarwakker en zag zijn mijmering voor een droom aan. Het werd tijd voor een gespecialiseerd onderzoek.

Vergissing

Ongewenst en ongewild kwam hij in een geloofsdiscussie terecht. Hij kwam al snel tot de conclusie dat de almachtige schepper een sadist moest zijn. Hij had zijn schepping immers voorzien van een keuze tussen goed en kwaad en wist vanzelfsprekend al van te voren dat dit nooit goed kon aflopen, alwetend als hij was.

Mocht het ooit nog goed aflopen, dan was dit wel ten koste gegaan van een onmetelijke hoeveelheid menselijk leed.

Mogelijk was de schepper iets te laconiek geweest over de gevolgen van deze keuzemogelijkheid, maar om er zeker van te zijn dat het hem niet aan vermaak zou ontbreken had hij er in ieder geval voor gezorgd dat de levende wezens voortdurend bezig waren met eten en gegeten worden om te overleven. Verwikkeld in een strijd op kort leven en lang dood zijn.

Onnavolgbaar

Kris kras suizend door een onbekende ruimte zocht het basale stofje een laatste plaats om te rusten. Echter, in plaats van rust, vond het almaar meer zuster- en broederstofjes. Het verloor zijn identiteit in het geheel, ging op in de massa. Het was niet langer te onderscheiden.

De waarnemer, geoefend in het veranderen van de samenstelling van het geheel, redde het uit zijn anonieme bestaan, zodat het rustig als stofje weer kon neerdalen om een plekje te zoeken als bouwsteen van een nieuw lichaam. Achteraf geïdentificeerd als kakkerlak of iets anders van een dergelijke strekking.

Doorsnee parameter

Rotterdam en in de Kunsthal, augustus 2008

Antony Gormley

Verloop

Aangezien hij veel tijd verloor met het naast elkaar zetten van onvergelijkbare objecten, was de correlatie van het uiteindelijke resultaat van generlei waarde. Maar er was niemand die dat wist of bemerkte.

Het gevolg was, dat men er van uit ging dat de seksuele obsessie relevant was, terwijl die in werkelijkheid enkel toegevoegd was, omdat hij er over gedroomd had.

Vele statistici, voornamelijk mannen, gingen aan de haal met de uitslag. Het werd een geloofwaardige verzameling, voortgekomen uit een niet-parametrische regressieve slaap.

In Den Engel

Soms verdwaalde hij. Hij kwam terecht in een café in Antwerpen. De bediening was zo aangenaam, ontwapenend en hartelijk, dat hij bijna dacht in een andere wereld terechtgekomen te zijn. Geen toeristen, alleen Belgen.

Al snel werden zijn vrouw en hij aangesproken. Dat hield niet meer op. De gewezen vuilnisman had kunstheupen die verschoven waren.  De andere, aangeschoven, gasten waren op de hoogte van het meeste, maar iets tegen vreemden vertellen gaf toch weer een ander beeld.

De gehele familie bleek last van suikerziekte te hebben, maar geen weerstand te kunnen bieden aan de geneugten van het zoete leven.

Zaans Meisje

De schuifelende dame

Zover hij het kan overzien schuifelt er iedere dag, op werkdagen, zowel in de morgen als in de avond een dame voorbij. s 'Morgens naar het station toe en 's avonds terug naar huis.

Ze klampt zich zo mogelijk vast aan de aanwezige reling naast de vaart om enig houvast te hebben. Haar gang is traag en zeer moeizaam. Om de paar meter moet ze rusten. Een opvallend en bewonderenswaardig fenomeen.

Nu stormde het de afgelopen week twee keer in de avond. Ze keerde zich dwars naar de wind om zo min mogelijk luchtverplaatsing te ontmoeten. Helaas, het mocht niet baten. Ze werd omver geblazen. Twee behulpzame voorbijgangers hielpen haar omhoog en begeleidden haar verder, tussen hen in, naar huis.

Holbewoner op zoek naar lichtpuntje

Salonnihilist

Hij las af en toe een boek zittend op het designbankje. Drie is een priemgetal. De bezitlozen van Szilárd Borbély.

Het Meisje, de Jongen en de Kleine. Moeder die voortdurend zelfmoord wil plegen, weerhouden door het Meisje en de Jongen, of wil vertrekken. Vader, zonder werk, met werk, vaak dronken en gewelddadig of afwezig. Gewezen koelakken, of in ieder geval soms als dusdanig geïdentificeerd door de omgeving, niet door zichzelf.

Kameraden, boeren, zigeuners, voormalige koelakken en geen joden. Vijf is alleen deelbaar door zichzelf. En één. Korte ritmische zinnen, een atonale taal, indrukwekkend ontregelend.

Alles wat uitgescheiden kan worden door mens en dier komt er in voor. Dieren worden nodeloos vertrapt, gemept, onthoofd en ook wel gegeten. Toppunt is de dekkende hengst.

Te veel drank, altijd roken en spugen. Alles voortdurend doordrongen van de banaliteit van het minimale bestaan.

Mensen behandelen elkaar als vreemden. Als men niet exact voldoet aan het protocol van de kameraden blijft men altijd een speelbal van de willekeur van de ander. Vader mept moeder en de kinderen, maar niet de Kleine. Moeder mept de kinderen, maar niet de Kleine. Alleen de taal is de kracht van moeder tegenover vader. Dan delft hij hoe dan ook het onderspit.

De Kleine wordt blauw en sterft na dertien maanden. Dertien is alleen deelbaar door zichzelf. En één.

Dat las de salonnihilist op het bankje. Twee is alleen deelbaar door zichzelf.

Avondlandzonsondergang (Zaandam-West)

Mist over het IJ (Amsterdam)

Omgekeerd stuk regenboog en voortdurende herfst

Koekje

Het was even slikken, dat nogal kinderlijke begin. Daar, ..... aan de kant bij Swann. Even doorgebeten en enigszins nieuwsgierig geworden naar Swann en de ik-figuur.

Vervolgens de rest van het eerste boek. Vol van obsessionele, kinderlijke en navelstaarderige liefde die de werkelijkheid van beide, Swann en de ik-figuur, bepaalde. Naïeve fantasie en verbeelding vulden schijnbaar eindeloos pagina's.

En niet te vergeten die prachtige beschrijvingen van de plaatselijke natuur, die niets toevoegden aan het moeder (Odette) en dochter (Gilberte) relaas.

Dat alles tegen een achtergrond van de hypocriete bourgeoisie en aristocratie, die geen echt leven leken te krijgen. Schimmen in een eentonige, vaak ronduit saaie, bedachte werkelijkheid.

Daarnaast werd alles voorzien van overbodige intellectuele verwijzingen, die er totaal niet toe leken te doen. Er op geplakt, niet geïntegreerd.

Eigenlijk dus een maniëristische streekroman met een intellectueel sausje. Veel geesten en geen inhoud.

Hij was niet geschikt voor Proust, of andersom natuurlijk. Hij hield meer van de nog te ontdekken tijd dan van de verloren tijd. Mogelijk was hij een fantasieloze rationalist met de verkeerde verbeelding.

Afgeluisterd

A: Er is een dier dat je naar de keel springt.
J: Wat zeg je nu?
A: Wat ik zeg.
J: Wat bedoel je daarmee?
A: Nou een dier dat al je bloed uit je keel zuigt.
J: Je fabuleert.
A: Nee hoor, in Afrika, een soort hyena.
J: Nou, dat is dan een hyena met gedragsproblemen.
A: Hoe kom je daar nu bij?
J: Of het ontbreekt jou aan realiteitszin.
A: Daar snap ik niets van.

(Gesprek in de omgeving van het wooncomplex te Zaandam)

Doorsnee steegje (Amsterdam)

Weten

Ze wist dat ze niet alles meer wist, maar ze wist niet wat ze wel en niet meer wist. Ze deduceerde en induceerde dat het een lieve lust was om alle ongerijmdheden in ieder geval te vermijden. Dat lukte aardig.

Wat ze niet wist was dat ze ook fabuleerde. Omdat ze juist die onwaarheden wel onthield, kwam ze toch regelmatig in onverkwikkelijke situaties terecht. Dit leidde zo nu en dan tot grote onzekerheid, angst en onverklaarbare boosheid.

Verandering

Plotsklaps heeft hij een hele grote voet.

Met die voet schopt hij alle angstige politici het land uit.

Blijkt dat er geen politicus meer overblijft.

Het land stort zich in chaos, anarchie, destructie en eeuwige feesten. Het bacchanaal kent geen einde meer. Het geweld doet denken aan Valhalla Rising, maar dan zonder doel en utopie. Herinnering oproepend aan Die Verwandlung van Kafka. Maar met een dochter, dan wel zus, die verandert in een libelle.

De Scheelenkuhlen moet ergens te zien zijn

Destijds (Sail 2015)

Sloterplas (Amsterdam)

Poes, Kip en Schapen

Urgentie en de moralist

De joker werd ingezet. Niets was nog wat het vooraf geweest was. Alles had een andere vorm en betekenis gekregen. Het toeval was afgeschaft, omdat dat alleen gebruikt werd door hypocriete, narcistische en onwelriekende types. Die liepen vanzelfsprekend eerst achter de joker aan, om naderhand tot de conclusie te komen dat het hem alleen om chaos te doen was en niet om macht.

Ze kwijnden weg in zelfmedelijden en lamenteerden als Job, terwijl ze niet gestraft waren door God, maar enkel slachtoffer waren van hun eigen ijdelheid.

Monter

Vrolijk was hij op weg naar zijn ultieme vormgeving. Vele vragenlijsten had hij ingevuld, naar waarheid, althans naar de voor hem bekende waarheid. Talrijke testen waren uitgevoerd met betrekking tot denken, tasten, redeneren, voelen, formuleren, inleven en vergeten.

Een relatief nieuw programma had alles geanalyseerd, in kaart gebracht, conclusies getrokken en die vervolgens verwerkt in een ultieme kwalificatie waarmee hij het verder in zijn toekomstige leven zou moeten doen.

De uitslag: holbewoner.

Eindelijk rust, hij is terug op het plaatsje

Vorig bericht

Aangezichtskeuze

Herfstcycluscirkelpauze

Beschadigde, ietwat verkleinde, achterkant

De dweper

Hij dweepte met de 'hoge' kunsten. Met name Bach en Goethe maakten zijn leven draaglijk. Zonder aanwijsbare aanleiding of oorzaak veranderde er plotsklaps iets in zijn beleving van muziek en taal.

Hij luisterde naar Bach en hoorde slechts getinkel, getingel, een terugkerend ergerniswekkend deuntje en religieus gekweel. Van de hemel naar de hel.

Hij las Goethe en verinnerlijkte rijmelarijen, romantisch gezwets en de eeuwige terugkeer van de uitgekauwde Griekse mythologie. Van de vorming naar de afbraak.

Ook kreeg hij te horen dat bij hem de reclamebord-ziekte geconstateerd was. Dat leverde het beeld op van een hopeloos lichaam in een rolstoel met een monotone stem, enkel nog in staat tot het formuleren van onbegrijpelijke holle frasen.

In zijn vaarwegwoord, hij was naar het werelddeel Amerika vertrokken per schip, stond dat hij zich in het ravijn zou storten, of laten vallen, of laten duwen, als hem de moed ontbrak om zelf het vonnis te voltrekken. Zo was hij niemand tot last en diende waarschijnlijk nog als voedsel voor de daar rondcirkelende aasgieren.

Meten is vergeten

Daar waar meten verandering veroorzaakt in een nog onbekend multiversum op subatomaire schaal zijn afstanden ook anders dan in het zichtbare universum, boven atomair niveau

Dus is tegelijkertijd aldaar een geheel ander begrip, dat niet af te doen is met een afstand die groter is dan het licht in die tijd zou af kunnen leggen om gelijktijdigheid een obscure inhoud te geven.

En dit is geen semantische kwestie, maar een nog nader te bekijken vooronderstelling. Meettoestand!

Holbewoner dagboekkitsch..........

...........en drieluik

Terug, maar te laat, Hugo was er eerder

Scheelenkuhlen

De Nar

Hij is dood. Niemand heeft hem nog gezien, gehoord, gelezen of gevoeld. Hij moet dood zijn. Het lichaam is niet gevonden. Men zoekt overal. Een vaste verblijfplaats had hij niet. Hij was nogal ongedurig en graag ontheemd. Een Nar met een huis is als een reiger met een dolfijn in zijn bek.

Vergeten wordt hij niet, hoewel dat niet te voorspellen valt natuurlijk. Hij was geen schilder, geen acteur, geen roldoorbrekende wetenschapper, geen fantastische schrijver en wat dies meer zij. Hij was enkel een Nar. Ook geen Brugse Zot.

Zelfs de Scheelenkuhlen is op drift

Frivoliteit uit het bekende donkere dagboek*

*Dagboek

Veeleer

Nee niet naderhand maar veeleer vooraf had hij het niet geweten anders zou hij het aanbod nooit aangenomen hebben.

Op zijn hoede voor het achteraf had hij toch beter moeten weten bezocht hij de tentoonstelling. Bij het zien van zijn werkstukken kromp hij ineen, nee, veeleer stierf hij ter plaatse.

Een vierspan, zwart als de nacht, trok zijn kist. Het graf was doorweekt van de vele regen. Iedereen zakte weg in de modder tot aan de enkels. Een kunstwerk dat hij zeer gewaardeerd zou hebben.

Zij gooide wat modder op de kist.

(Uit het archief, 23-12-1999)

Industrieel erfgoed & Windows 10

De holbewoner is verdwaald

Uitsluitsel

Hij trok over bergen en door dalen. Waar hij zich bevond was onduidelijk. Hij sleepte met zichzelf op zijn rug. Een van de twee was een kloon. Beide probeerden ze te achterhalen wie wat was. Ze wisselden onophoudelijk van plaats, maar dat leverde geen uitsluitsel op.

Ze ontmoetten een goeroe met talloze volgelingen. Na een woordenwisseling waarbij alle moeite gedaan werd hen te overtuigen om zich aan te sluiten bij het gezelschap, scheidden hun wegen. De een sloot zich onverschillig aan bij de groep, de ander liep vloekend en tierend door.

Onaangedaan

Talloze mensen
verdrinken/verbranden
worden vermoord
bedrijven de liefde
haten elkaar/hebben elkaar lief
lopen ongeïnteresseerd aan elkaar voorbij
baren een kind

Sommige mensen
moorden/begaan zelfmoord
ondergaan abortus
veroorzaken een brand
schieten in het wilde weg
zoeken een liefdesappel

Hij typte schijnbaar onaangedaan voort
zonder te weten
of talloze en sommige
logisch te
onderscheiden waren
in die zin

Zoek de verschillen

Klok en storm

Verveling

God verveelde zich. Hij had inmiddels genoeg van de dieren die elkaar nodig hadden om te overleven en in een voortdurende strijd om een geschikt territorium te vinden gewikkeld waren. Elkaar alleen maar gebruiken, als voedsel of habitat, om te overleven. Leuk, wreed, maar op den duur eentonig.

Hij schiep de mens naar zijn eigen evenbeeld. Dat was natuurlijk een onnadenkende daad. Als je iets maakt dat op jezelf lijkt wordt de verveling nog groter. Dus bracht Hij lust en liefde in het spel. Dat was pas genieten.

Inmiddels lacht Hij om de mens die nooit aan hem kan tippen. HBO, Netflix en ga zo maar door, och, dat alles heeft Hij al duizenden jaren tot zijn beschikking.

Onbegrip

De gemiddelde mens die met cliënten in de onontkoombare en verplichte psychiatrie te maken krijgt, meent zelf ook wel min of meer psychiatrisch te zijn. Hij ontkent de ervaring en het leven van de mensen waarmee hij in aanraking komt.

Hij heeft geen oog voor de dodelijke angst die steeds op de loer ligt bij het vergeten van, niet innemen van of de gewenning aan de medicijnen.

Hij ruikt aan de grenzen van zijn eigen bestaan en verwart die met de grenzen van de competentie dan wel incompetentie van de hersenen om het bestaan vorm en inhoud te geven.

Daardoor ontbreekt het hem aan begrip voor het verlangen naar een leven gevuld met een huisje, een boompje en een beestje; iets wat de cliënten nooit zullen hebben.

Onderkruiper

Overal kroop hij onder. Onder het kleed, onder de vloerbedekking, onder de dekens, onder het dekbed, onder de auto, onder de fiets, onder de tafel, onder de stoel, onder de toiletpot, onder de douchebak en onder al het denkbare materiaal, maar nooit onder de trein, vanwege de asindeling.

Eens zal hij onder de aarde kruipen, maar niet voor lang, omdat hij dat te donker vindt en denkt geen mol te zijn. Wat hij wel is weet hij niet, maar gecremeerd wordt hij zeker niet. Te minimaal, bijna minimalistisch is zijn lichaam en onbestemd zijn vorm.

Wat rest is een bestemming voor eeuwig, zonder lust en liefde, monotoon vredig en ontdaan van onder of boven, zonder dwangmatig gedrag, de lerende hemel.

Het muntje wil niet vallen

Uit het dagboek van een holbewoner

Vloer- kozijn- en tandwisseling op Walcheren

Oefening......

meerwaarde valt weg in een aflopende tijd
zoeken naar verloren gewaande delicten
het verre verleden
de verre toekomst
balanceren op een tijdlijn
krommen in een oplossende dimensie
terugkeren naar een wankele basis
koorddansen in ruste
evenwichtskunstenaar verlangend naar een laatste uitdaging
verdwijning op subatomair niveau
vervormd terugkeren op moleculaire basis

....baart geen kunst

(Uit het dagboek van een holbewoner)

Het Volk dat Alles had

Iedereen was van alle gemakken voorzien. Voedsel was afgestemd op de juiste verhoudingen van genot en energie. Amusement werd gebracht op de juiste tijd en met de juiste frequentie. Vervoer was overbodig geworden, overal kon men altijd over alles beschikken.

Informatie werd geanalyseerd en alleen individueel bezorgd, al naar gelang de verschillende interessevelden, die altijd weer veranderd konden worden.

De dood was overwonnen en het leven vereeuwigd. Daar het volk alles had, was er af en toe een vrijwilliger die zich in de dood stortte, maar toch heelhuids terugkeerde.

Dat nu was de paradox van dit volk. Het had de dood tot amusement gemaakt en daardoor was de mythe verdwenen. Het leven was ongemerkt gerobotiseerd en verloren gegaan.

(Uit het digitale archief; 09-06-2000)

Talrijke poppen imiteren Jeff Koons

Telefoon knabbelt aan desktop of omgekeerd?

Krul in merkwaardig gezelschap

Schaal

Was de schaal verkleind tot die grootte waarop alles een illusie werd? Daar waar perceptie en apperceptie niet meer bruikbaar of zelfs niet meer mogelijk waren. Objecten en subjecten waren opgehouden te bestaan, alles vloeide ineen.

Herinneringen waren versnipperd, gedupliceerd, overal tegelijk aanwezig, verbonden door een gebrek aan afstand of door een voortdurend overbrugbare afstand. Een oneindig aantal dimensies, ondoorgrondelijk en tegelijkertijd volkomen transparant.

De ultieme van Gogh......om waanzinnig van te worden.

De verteller

Eens stond de verteller buiten zijn verhaal, ver verwijderd van zijn personages, kijkend als een buitenstaander, maar met weet van alles. De unieke vormer.

Momenteel maakt hij onderdeel uit van het relaas, zonder weet te hebben van de exacte inhoud en het verloop van de vertelling. De weifelende fantast.

Eens zal er geen verteller meer zijn, maar wordt het verhaal verbeeld door ontelbare personages. De inhoud is overbodig geworden, als het maar beweegt. De bewogen beweger.

Onderwerp

Hij werd onderzocht. Allerlei testen, beproevingen en gesprekken trokken aan hem voorbij. De zin was het formuleren van een toestand. De uitslag liet lang op zich wachten.

De uiteindelijke uitslag was vaag en onbegrijpelijk. Het rapport barstte uit zijn voegen van de nietszeggende terminologie, van veelbelovend tot lethargisch.

Hij besloot de inhoud aan een grondig onderzoek te onderwerpen. Alle niet gedefinieerde termen werden geschrapt, dubbelzinnigheden weggestreept en contradicties geëlimineerd.

Er bleef een punt over die op de juiste plaats bleek te staan.

Verbeelding (Den Haag)

Beeldvorming (Amsterdam)

Verstoord stilleven

De wachter

Van al dat wachten was hij behoorlijk stram geworden. Daarbij was het hem een raadsel waarop of op wie hij eigenlijk wachtte. Wachten was zijn noodzakelijke cultuur.

Als hij ging lopen had hij het idee tekort te schieten. Slapen deed hij wel, omdat hij er vanuit ging dat iedereen de wachter zou wekken. Immers de persoon die daar kwam, had een wachter nodig. Daarom zat hij daar.

In feite was hij ook een boodschapper, omdat hij wachtte op degene die kwam en zonder antwoord niet verder kon. Hij was de onbaatzuchtige gids voor een soepel verloop van het toekomstige bestaan.

Zijn status stond buiten kijf en iedereen voorzag hem van voedsel en drinken. Zelf had hij geen enkel idee wat zijn boodschap behelsde.

Soms trok hij zich noodzakelijkerwijs terug en liet de poort onbemand. Op dat moment kwam er altijd iemand aan de poort, die onverrichterzake rechtsomkeert maakte.

Nieuw kapsel, nieuwe bril en bekende omgeving

Vervormde woonomgeving

Naughty snooker

Ballen moeten gepot worden in een voorgeschreven volgorde, rode en kleur, tot alle roden verwijderd zijn en dan de kleuren in volgorde. Geel, groen, bruin, blauw, roze en zwart.

Presentatrice met twee heren op leeftijd, gewezen snookerspelers, geven tussen de frames beschaafd maar enthousiast commentaar. De wedstrijd zelf wordt eveneens van commentaar voorzien door twee andere gewezen snookerspelers.

Het geheel heeft een rustgevende dan wel slaapverwekkende werking, Hoewel sommige spelers wel uiterst opmerkelijk eigenaardig gedrag kunnen vertonen.

Dan volgt plots aan het eind van een reeds gewonnen frame het naughty snooker (audacious potting/onverschrokken potten). Iedereen schiet wakker en kijkt naar Judd Trunp.

Haarwortelboomplant

De iconoclastische narcist

Hij ziet er aantrekkelijk uit, innemend, imponerende blik en ontwapenend gedrag. Hij gelooft dat iedereen hetzelfde belangrijk, interessant en aannemelijk vindt. Alles wat hij beleeft, leest, bedenkt en construeert moet er uit. De werkelijke zaken in het leven die er toe doen worden door hem bedacht.

Hij heeft vele vijanden, maar ziet ze niet, hij ziet alleen zijn bewonderaars. Voor hen gaat hij door tot het bittere eind.

Hij droomt zijn dromen om zo de werkelijkheid vorm te geven en die werkelijkheid past zich aan. Hij is in principe gelijk aan God, maar blijft daar iets onder, omdat hij Hem nodig heeft.

Hubble,..... van bijziend naar veelziend.....

Compositie-oorsprong

Och, hij leest Joseph und seine Brüder

Moeder aan de Amer met daarachter de Merwede

Vijfennegentig jaar, zeven maanden en vijf dagen op planeet Aarde.

Onlangs gevallen, een geschonden aangezicht vol blauwe plekken. Blauw en schaafwonden op armen en benen.

Zo nu en dan bidt ze tot Onze Lieve Heer met het verzoek haar te komen halen. Helaas laat Hij dat voorlopig voor wat het is.

Toen is voorbij was

Niets had hij hier nog te zoeken gehad, geen toekomst en geen heden, dus ging hij er op uit. Daar waar hij gewenst meende te zijn.

Hij was daar in het begin trouw aan de regels, dat had hij hier nooit gehad. Na verloop van tijd trad de gewenning op, de verveling sloeg toe, zaken die hij hier had gehad, miste hij nu daar. Ze waren ook verboden.

Hij keerde terug naar hier, zonder heden, zonder toekomst, maar met een ingeprent verleden.

Afval aan het water, Noordzeekanaal, na storm

De digitale troglodiet (Spartaans project)

Er waren enige modules bijgeplaatst in zijn hersenen. Ook waren sommige stroompjes versneld en voorzien van een ander pad. Dit alles resulteerde in een tweeledig bestaan.

• Het bestaan gelieerd aan de werkelijkheid werd overschaduwd door een veelheid aan informatie en een niet te bevatten hoeveelheid dwarsverbanden, wat leidde tot volledige inertie en afschuw van het bestaan. Dat bestaan bleek veel verschrikkelijker te zijn dan ooit voor mogelijk gehouden werd. Er was nu immers veel meer zichtbaar, ook zaken op zeer kleine en grote schaal met behulp van de bijgeleverde attributen, externe realiteitsmodules in de breedste zin van het woord.
• Het gecreëerde virtuele bestaan, op zich aan te passen aan de persoonlijke wensen, maar inmiddels zo geëvolueerd, dat bijna niets meer herkenbaar was, een cryptowereld. Een niet aflatende en niet te duiden, lawaaierige, oncontroleerbare chaos.

Beide leidden merkwaardig genoeg tot hetzelfde gedrag, opsluiting in een donkere, prikkelarme (virtuele) kamer om alles te kunnen ontlopen, nagenoeg geen prikkels te hoeven ondergaan of hopen ze niet te hoeven ondergaan, al naar gelang de machtspositie in deze nieuwe transcendentale orde.

Esthetisch wachten op stroom?

Minimaal gezin in het jaar van de val van de Muur