Persoonswisseling

Hij valt mij steeds lastig en dreigt te gaan communiceren onder mijn naam, als ik niet verdwijn. Zonder hem zak ik weg in een egocentrische put. Hij verliest zonder mij alle competentie, maar heeft dat niet door. Hij wil ik zijn en ik wil hij zijn, maar dat is niet mogelijk en versmelten leidt tot persoonschaos. Dus blijft het dansen op een touw, een wankel evenwicht, ver boven de gapende diepte, zonder vangnet.

Terugtrekkende bewegingen

De meidoorn langs het lange fietspad bij de dijk explodeert normaal in een dag of twee. Maar nu lijkt de bloesem onwillig. Een enkele struik probeert wat, de meerderheid blijft echter fijn in de knop en lijkt niet aan bloei te denken. Het zij zo. Anouk heeft de eerste plaats niet gehaald. De lichamen zijn eindelijk gevonden. We kunnen ons weer terugkeren en de deken zachtjes over het hoofd trekken. Mark Rutte en Albert Verlinde waken over het land.

Uit een vergeten verleden (02-02-2000)

Kromheid

Kringel was een kromme jongen. Gebogen ging hij door het leven. Helaas kon hij niet bij de club van krommen terecht, hij was niet krom genoeg. Deze maatstaf was kort geleden in het leven geroepen, omdat te veel mensen krom bleken te zijn. In de wandelgangen betekende dit, dat je een hoek van minder dan 90º moest hebben tijdens het voortbewegen. De hoek gevormd door bovenlichaam en benen, bezien vanaf de aarde. Hij zat zo rond de 110, dus dat was nog wel te doen zonder dat je nekwervels het begaven.
Tijdens een korte wandeling in het park, kreeg hij een zware tak op zijn nek. Het lichaam werd hevig geraakt en de hoek werd 0º. Het enige wat hij nog zag waren zijn eigen benen. In spreidstand zag hij de omgeving omgekeerd, maar was het lopen nog moeilijker.
Hij kon het niet meer veranderen. Hij snelde naar het gebouw waar de genoemde club gevestigd was. De vereniging van kromme lieden liet hem echter niet toe. Er bleek ook een maximale limiet te zijn en wel 45º.

Somber, op het depressieve af, keerde hij huiswaarts.

Ook een manier

Dat is nou ook wat, dacht de optimist toen de eerste stukken van de muur af vielen. Heel de week was hij bezig geweest om het netjes af te werken en ineens stortte alles in.
Wat krijgen we nu, schoot er door zijn hoofd toen hij hoorde dat de auto na het dodelijk ongeval was doorgereden. Hij keek altijd goed uit en had nog nooit iemand doodgereden.
Zo zeg, wilde hij nog zeggen toen de ziekte zijn lichaam volledig in bezit had genomen zodat hij niet meer kon ademen.
Hij stierf kort daarop, maar niet voordat hij zich had voorgenomen om in het hiernamaals op zoek te gaan naar een nieuwe uitdaging.

Verdonkering, een moment van onoplettendheid en pessimisme

Och ja. er wordt wellicht minder gemoord her en der, er is een crises die niet tot moorden leidt, hoogstens een zelfmoord, her en der. Een gedempt optimisme zou het kunnen heten.
Maar, om met Kafka te spreken, dit alles is slechts schijn. Het is een kwestie van tijd voordat de democratie democratisch om zeep geholpen zal zijn.
De intelligentie lijkt toegenomen, maar is in werkelijkheid afgenomen. Het verlangen moet nog eerder vervuld worden. Daar is korte termijn politiek voor nodig. Deze politiek wordt al door Pietje Bell, de mislukte bedrijfsleider die er op los kletst, toegepast om te overleven, maar in feite is hij de wegbereider voor en het tijdelijke uitstel van de dictatuur van de meerderheid.

The day after

Te laat, dacht de koning toen hij zag dat alles al voorbij was. Hoe komt het toch dat mij altijd alles ontgaat? Wat ze zeiden, wat ze deden, zelfs de kleur van de jurk ben ik nu al vergeten. Hij mijmerde verder op zijn troon terwijl het land aan hem voorbij trok. Koekhappers, moslimklagers, de dierenpolitie. De krant vol met obligate commentaren terwijl er eigenlijk niets te becommentariëren viel. Hij keek besmuikt zijn vrouw aan, die naast hem zat, maar zij was innig verdiept in een tuintijdschriftje. Of sliep ze? In de verte hoorde hij moeder zacht een lied zingen. Hij had het eerder gehoord, er was iets over te doen geweest, maar hij wist niet meer wat. Morgen verhuizen, hij zou meehelpen. Hopelijk wat leven in de brouwerij.