De stripfiguren, nu in een schuurtje op Walcheren

De ruiter

Hij bereed een reuzenmol. Al sinds zijn vierde jaar. Hij was wereldberoemd, omdat hij de beste  ruiter was. De kunst van het molrijden was niet eenvoudig. Het moeilijkste ervan was het verlaten van de rug van de mol op het allerlaatste moment, voor de mol in de aarde verdween. Steeds weer probeerde hij zijn grens te verleggen. Het was hem al gelukt helemaal in de aarde te verdwijnen, echt onder de grond, en toch nog heelhuids naar boven te komen. De reuzenmol werd namelijk onder de grond een gevreesde vleeseter, zonder aanzien des persoons, zoals dat in ambtelijke kringen destijds heette.

Velen ondernamen pogingen hem te overtreffen, maar zonder succes. Menigeen heeft dit met de dood moeten bekopen. De meesten bereikten de rug van de mol niet eens. Het grootste voordeel voor hem was dat er maar één reuzenmol was. Eigenlijk had hij geen echte tegenstanders. Hij was de enige die de mol werkelijk kende, ook zijn vraatzucht.

Hij had aangekondigd zijn bestaande record te verbreken en minstens vijf minuten onder de grond te blijven. Het publiek was massaal opgekomen. Hij besteeg zijn mol, reed enkele rondjes boven de grond, tot de mol plotseling onder de grond verdween. Het bleef lang stil. Het publiek werd onrustig en gespannen. Na een kwartier bewoog de grond. Gehavend kwam de ruiter naar boven. Een geweldig applaus weerklonk. Allen juichten hem toe. Als een groot overwinnaar verliet hij de arena.

Nadien is niets meer van hem vernomen. Hij is in de vergetelheid geraakt. De reuzenmol is eveneens nooit meer gesignaleerd. Het gerucht gaat, dat hij om te overleven zijn mol heeft moeten doden. Dit is echter tot op heden niet bevestigd. 

(Uit het archief, 15-11-1999)

De transcendentale kater Guus

De weg verloren

Navelstaren

Hij stond 's morgens op het balkon, een zogenaamde loggia, te roken. Plotsklaps werd hij overvallen door een allesoverheersende misselijkheid en het zweet brak hem uit. Peuk gedoofd en snel naar binnen. Daar aangekomen keerde zich het een en ander om. Een diepe koude overviel hem en een cirkelnavelpijn brak hem zowat doormidden. Hij kronkelde door het huis, over het bed, naast het bed, op zoek naar een minder pijnlijke houding, die hij niet kon vinden.

Hij dacht er over om door het raam naar buiten te springen om verlost te worden van de ondraaglijke pijn. Gelukkig was zijn vrouw nog thuis en die had al besloten de huisarts te bellen en was na overleg tot de conclusie gekomen dat het mogelijk een hartaanval was en dat er zo snel mogelijk hulp moest komen.

Hij kronkelde door. De ambulance kwam en hij werd onmiddellijk via een infuus van de noodzakelijke pijnstillers voorzien voordat hij totaal in een shock terecht zou komen en weg zou zakken in vergetelheid.

Aangekomen in het ziekenhuis kwam men na alle standaard onderzoeken tot de conclusie dat het geen hartaanval was, geen niersteen, geen galsteen, geen acute blindedarmontsteking, geen alcoholvergiftiging, geen versneden (heroïne)cocaïne oftewel men kon er niet achter komen wat het dan wel was.

De pijnstillers werden gestopt, de pijn was gewoon verdwenen en samen met zijn vrouw wandelde hij, al rokend, naar huis.

Op zoek naar Kandinsky

Noodzaak

Hij was nog jong en alleen geïnteresseerd in leren leren, hoe leer je zo gemakkelijk mogelijk die zaken die er toe doen. Datamining werd zijn tweede natuur. Hij was er zeer goed in en legde allerlei geldstromen bloot die van invloed bleken te zijn op bijvoorbeeld uitslagen van wetenschappelijk onderzoek.

Hij wist mensen te binden in hun verzet tegen de regulering van het internet. Op school leerde je niets, zelf alles, dus moest ook alle kennis vrij beschikbaar zijn. Geen uitgeverijen die kapitalen verdienen met het verkopen van in principe vrij beschikbare wetenschappelijke resultaten. Inbreken en downloaden die handel.

Daar stokte het. Een absurd angstige overheid, die zelf wel alles wil mogen, vond dat hij niets meer mocht. Altijd al kwetsbaar geweest en een beetje angstig, werd dit vooruitzicht hem te veel.

Hij is niet meer. Hij was.

Build a rocket girls

De zwarte zwangere tandarts

Na twintig jaar tevergeefs allerlei obscure reddingsacties te hebben ondernomen, moest hij zijn meerdere erkennen in de fysieke tijd. Sommige elementen gingen aan de wandel, sommige waren zo broos dat ze leken te barsten en andere waren niet langer bestand tegen de zwaartekracht.

Een totale extractie in plaats van een fatale attractie, door de tandarts die beschikte over een parelwitte glimlach en een licht uitpuilende buik, gelukkig nog niet zo bol dat ze zijn ivoren wachters niet kon bereiken.

Enkele verlieten als vanzelf zijn mond, de meeste na enig bewegen en wrikken. Een bleek af te breken ondanks alle voorzorgsmaatregelen. Gelukkig niet dusdanig dat de resten in de weg zaten voor zijn immediaat prothese.

Spoelen, poetsen en wennen. Een esthetische vooruitgang voor een verstokte roker.

Tand des tijds

De Tromloze Jongen

Tekst van 15-11-1999, beeld uit Rotterdam

Verdwaald anachronisme

Medebewoners: interieur

Medebewoners: exterieur

De sfinxen versteend in surrogaat horror

De Hal, de Hef en de Rotterdam

Vermoeden

De reiger veronderstelde het bestaan van de muis, hoewel hij er niet zeker van was. Ieder moment dat hij dit wilde vaststellen werd hem ontnomen door de opeenvolging van gebeurtenissen. Probeerde hij het moment vast te zetten dan ontbrak het hem aan voorstellingsvermogen.

Bij het nuttigen van een muis deed hij zijn uiterste best bestaan en voorstelling te combineren, maar de muis werkte niet mee en bleef tegenstribbelen. Moeizaam schrokte hij de muis naar binnen. Enige meeuwen die in de buurt rondcirkelden konden het bestaan van de reiger niet ontkennen, maar vermoedden dat het slechts een zinsbegoocheling was.

De reiger had een vermoeden van de muis die zijn honger voor even gestild had. 

(Digitaal archief, 23-02-2000)

Man & Verbond 2

'...Maar het was verdomd lang wachten, op die stenen tafelen...'

Man & Verbond 1

'...Nadat hij de Rode Zee was overgestoken beklom hij de berg Horeb...'

Dumas

Hij verwonderde zich over de portretbeelden, alleen hoofden of ongeklede lichamen in allerlei posities. Eerst schoot hem het woord essentieel of Ding an sich te binnen, maar dat eerste was zo doelgericht en het laatste zo onbereikbaar. Geen klassieke portretten, gekleed in een willekeurige omgeving en een basale emotie of indruk.

Nee hier ging het om iets anders, mogelijk nieuws, de mens als zoogdier met bewustzijn, soms nog kenmerkend haar, maar dan toch ook weer geabstraheerde gelaten; tweedimensionaal. Een stille, niet ter zake doende, omgeving, iets religieus, mystieks. Bezinning op het eigen bestaan dat onvermijdelijk overeenkomt met de getoonde beelden. Geboren worden, erotisch leven en vergaan.

Fenomenale belevingskunst, passend in de tijd.

Zaanse tegenpolen

Onder de snelweg

Op het water

Het hoofd

Nadat het hoofd van de romp gevallen was, rolde het tergend langzaam van het podium af. Voor de voeten van de enige toeschouwer kwam het tot stilstand. Deze pakte het op en rolde het als een bowling bal terug richting romp. Helaas mis. Het lichaam had geen weet meer van het hoofd. Zonder hoofd was zijn eigen betekenis verloren gegaan. Stuiterend belandde het hoofd in een hoek van het podium.

De enige en allerlaatste toeschouwer verliet de zaal. De lichten doofden. De zaal werd voorgoed gesloten.

Tientallen jaren later werd er een schedel gevonden op enige meters van een schedelloos skelet. Men vroeg zich af of het in die tijd gebruikelijk geweest was mensen publiekelijk te offeren. Nader onderzoek was nodig en is tot op heden nog niet voltooid.

(Uit het digitale archief, 14-11-1999)

Nieuwe huisgenoot in markante omgeving

Stadsplatteland

Onderweg

Zijn moeder is vandaag 95 jaar oud geworden, 9-9-1919. Door de tunnel van zo'n slordige 930.000.000, dus geen zicht op het Groene Hart. Hij weet dat hij de zoon is en zij zijn moeder. Daar twijfelt hij vaak aan, ondanks dat hij beseft dat dit volstrekt zinloos is. Onderweg naar Lage Zwaluwe, via Rotterdam en Dordrecht, met bonbons en een vlakke stemming.

Onkruid (Zaandam), waken (Amsterdam) en hurken (Lelystad)

Stilleven, zonlicht en boom

De lastige melkboer

Er was eens een lastige melkboer. Het was in de tijd dat er nog maar weinig melkboeren waren, of eigenlijk geen een meer, alleen dit lastige exemplaar bleef over en bezorgde zijn omgeving de nodige hinder. Zo werd de melk niet bezorgd, de yoghurt had het nakijken en met vla hoefde hij al helemaal niet aan te komen. Het was überhaupt de vraag wat hij eigenlijk deed. Hij was lastig, daar was iedereen het wel over eens. Maar op wat voor manier, dus wat precies de aard was van deze last en op welke specifieke wijze deze problematiek doorwerkte in de leefwereld en het ervaringsspectrum van de betrokken, daar kon niemand toch een eigenlijk een uitspraak van enig gehalte over doen. Kijk, niet bezorgen is één ding, yoghurt een ander en wat kun je nu over vla zeggen? Kortom: er werd weliswaar druk over gespeculeerd, allerlei verhalen deden de ronde en vooral op zondag draaide het roddelcircuit op volle toeren. Maar wat?...en hoe?...de draad bleek steeds kwijt, het spoor bijster. De melkboer zat onderwijl met zijn handen in het weinige haar dat hij nog op zijn hoofd had. Lastig had hij nooit willen zijn en eigenlijk ook geen melkboer, maar hij leek door het lot hiertoe veroordeeld. Het melkboeren kleefde aan hem zoals vliegen op het lichaam in een benauwde zomer. In een volgend leven kon hij nog altijd bakker worden, dacht hij. Maar zou dat verlossing brengen? Onrustig sliep hij in, bang wat de volgende dag brengen zou.

Tijdsluimering

In zijn hoofd was de tijd verdwenen. Alles stond stil, omdat de ruimte er nog wel was. Na verloop van onherkenbare tijd verdween de ruimte en kwam de tijd terug. Zweverig beleefde hij niets in een ruimteloze tijd. Draaierig verbleef hij in een niet nader te omschrijven toestand. Plotsklaps leek alles weer in orde te zijn, alleen de apperceptie ontbrak, hij liep in zeven sloten tegelijk en dacht niets meer ten einde.

Toen uiteindelijk alles weer op zijn plaats viel, bleek hij al zijn tanden verloren te zijn en enkele ledematen gebroken te hebben. Tandeloos aan bed gekluisterd luisterde hij naar het gekrijs en gepiep van de alles vretende meeuwen.

Hem schiet niets te binnen

Vluchtige analyse

Geboren worden, voorzien van een luier om de afvoer in goede banen te leiden. Leven onder de zon. Oud worden, misschien te oud, hersenen in orde, armen nauwelijks meer te bewegen. Wederom voorzien van een broekluier om het afval te verwijderen op de minst kwetsende manier. Of is het de best denkbare wijze? Het verschil? Op de wereld komen zonder en sterven met luier.

Jaloersmakende vorm van zelfkennis

Kantoor, magazijn, opslagplaats, gevangenis, of verzamelplaats voor megalomane architecten?

Guitig

Hij komt uit een gezin van zeven kinderen. Een is inmiddels overleden aan een hersentumor. Van de overgebleven vijf, zes minus een, hijzelf, snapt hij helemaal niets of bijna niets. Niet dat hij veel moeite daarvoor doet, maar al zou hij het doen, het zou tot nagenoeg niets leiden. Het zal vast aan zijn eigen eigenaardigheden liggen, die ook niet te doorgronden zijn.

Zijn vrouw daarentegen vindt hij guitig en denkt hij geheel te snappen, alhoewel er altijd zaken blijven die mogelijk voor hem verborgen blijven. Ze is klein, intelligent en hij voorziet haar van allerlei kwalificaties die verder niet uit te leggen zijn, omdat ze gebonden zijn aan de situatie, niet alleen qua inhoud, maar ook qua textuur. Zijn levens- en seksgenote. Iets van het ergens eerder geconstateerde onbegrijpelijke geluksgevoel moet daarvandaan komen.

Overleg over de natiestaat

.

Links de representant van de republiek der Franken en rechts de vertegenwoordiger van het koninkrijk der Lage Landen

Kitscherige verwarring

Verdwenen

Plotsklaps is veel anders voor talloze mensen. Dit gaat door, dag in dag uit, soms merkbaar dichtbij en soms onmerkbaar ver weg. Een niet te stuiten verlies van leven, opzettelijk, ongewild en gewild. Onvoorstelbaar zijn de gevolgen voor de direct betrokkenen en voor degene die alles steeds maar weer op dienen te ruimen. Daarnaast alle maatschappelijke, dan wel bureaucratische zaken die vervolgens nog geregeld moeten worden tot ook de administratieve dood is ingetreden en alleen de herinnering blijft.

Bovenstaande is zonder zijn medeweten tot stand gekomen. De oorzaak blijft vooralsnog onduidelijk, de verwarring is altijd groot, zeker in een tijd waar de behoefte aan spektakel, in de breedste zin van het woord, onlosmakelijk verbonden is met de bevestiging van het bestaan.

Vermenigvuldigen, herhaald optellen, of hangen op een donkere nadag

Verdwaald in Amsterdam

De engel en de nihilist

De engel was reeds lang zonder bezigheden. Er waren geen hemelse oorlogen meer. Niemand riep hem nog aan in gebed op aarde. Zijn vleugels waren al voor een groot deel verschrompeld. Vliegen voor het plezier was er niet bij, dat deden engelen niet. Er restte hem nog een optie, zijn bestaan opgeven en een laatste individu op de ondermaanse bol bezoeken.

De nihilist was in verwarring. Zover hij het kon overzien was er rationeel niet zoveel veranderd, de mens bleef een hopeloos, nodeloos ingewikkeld schepsel. Toch had hij bij herhaling last van een geluksgevoel. Eerst deed hij het nog af als een zwaktebod van zijn hersenen die met hem op de loop gingen, maar het bleef terugkomen, bij tijd en wijle. Hij moest het accepteren, hij kwam er niet onderuit, hij voelde zich soms totaal gelukkig.

De jongens

Altijd tot in de puntjes gekleed, wit overhemd, met badge, stropdas en donkere broek. Met rugzak, waarin meerdere exemplaren van het boek zitten. Als het niet anders kan een jas aan, onbestemd van kleur en vorm, dat doet afbreuk aan hun voorkomen. Ze zouden twee jaar blijven, overgekomen uit de Verenigde Staten om te bekeren. Inmiddels is het al paar drie, dus dat geeft het totale aantal van zes in ongeveer drie jaar. De kleding is nog altijd exact hetzelfde.
Het boek is een pastiche op de Bijbel, een verslag geschreven door de hand van Mormon op platen ontleend aan de platen van Nephi en dat alles vertaald door Joseph Smith. Zoiets kan men natuurlijk niet verzinnen, dat moet wel door God ingegeven zijn.

Stripfiguren op een pont oftewel een veer

Meligheid troef

Verveeld, in huiselijke mist gehuld, had hij alleen nog contact met zijn scherm, een klein stuk van de omgeving en een aantal vensterbankdinosaurussen.

How to Identify that Light in the Sky

Image Credit & Copyright
HK
THE LEAGUE OF LOST CAUSES

Alles

Hij ging naar een film, Shirley, en zag de binnenwereld als een tableau, af en toe gevuld met een vrouw en soms ook nog andere personen. De buitenwereld kwam enkel binnen door de radio. Het uitzicht via de vele aanwezige vensters op de wereld was verdicht tot een schildering, verstild in betekenisloosheid. Uiteindelijk was de vrouw het levende theater op zoek naar vervulling, die niet kwam. De realiteit was immers immanent aanwezig in al haar subtiele, verlichte, variëteiten, teruggebracht tot de essentie van het kale zijn.

Niets

Er gebeurde al een tijd niets. Ja hij had al zo'n vier weken last van een virus, maar dat hoorde bij overkomen en niet bij gebeuren. Dus eigenlijk was er niets te melden, maar ja, zo nu en dan moest er gekwetterd worden om de transparantie te vergroten of het ego te bevestigen. Hij moest een gezicht krijgen dat ook nog voortdurend gedeeld moest worden.

Verleden, definitief voorbij, zonder daadwerkelijke herinneringen, enkel ingevulde gewaarwordingen, vastgelegd in zwart-wit.

Hembrugterrein herbezocht

Terug van weggeweest

Daar was hij weer, Boer T., de enige boer uit de omgeving met een hoofdletter. Boer T. had deze hoofdletter verdiend, tenminste, dat zei men, maar hoe het precies zat, dat wist toch eigenlijk niemand. Een tijdje was hij spoorloos, of boerloos, Boerloos, het is maar hoe je het hebben wil. Maar Boer T. was een harde. Niet zomaar zo'n flutboertje waar je even overheen loopt, makkelijk uit te buiten, makkelijk in te palmen, nee, met recht een boer die lastig te kraken was. Met zijn land was het al precies hetzelfde. Ook enige tijd zoek, maar nu weer helemaal terug in de polders. Zijn land, dat moest eigenlijk ook met een hoofdletter, maar zo heeft Boer T. het toch niet gespeeld. Je zou het verwachten, Boer T. met een hoofdletter, dan zijn land ook. Maar nee, Boer T. is ons allemaal te slim af. Of misschien gewoon wel achterbaks. Land met een kleine letter houden terwijl iedereen denkt, weet, verwacht, dat wordt land met een hoofdletter met die Boer T. De smiecht.

Terug, op Hembrugterrein

Absurd

Hij stond in de rookruimte van het vliegveld van Kuala Lumpur of hij zat in het rookgedeelte van een restaurant op de luchthaven van Jakarta. De exacte locatie was hem ontschoten. In ieder geval was het zo'n plaats waar hij niet wenste te verblijven, vergeven van rook en voorzien van een onaangename, uiterst penetrante, geur, zo'n plaats waar men per definitie meer meerookt dan zelf rookt, maar, macht der gewoonte, het toch niet na kan laten er desondanks zelf een op te steken en helemaal op te roken.

Aldaar werd hij gebeld, een 020 nummer. Na gerede twijfel of door onbedwingbare nieuwsgierigheid nam hij op. En wat schetste zijn verbazing, de woningbouwcorporatie aan de lijn met een vraag over het schoonmaken van het door hem bewoonde pand. De bewoners van nummer 34 hadden hierover een vraag gesteld en men wist het antwoord niet. Dientengevolge had men besloten hem, bewoner van nummer 29, te bellen, om opheldering over deze zaak. Hij was immers altijd van alles op de hoogte. Omdat hij het wel komisch vond, antwoordde hij netjes en uitgebreid op de vraag en werd vriendelijk bedankt voor de verstrekte informatie.

Impressie Jakarta

Straatbeeld Jakarta, temperatuur 34°C

Markant of gemankeerd Zaans drieluik

Weekeinde op Walcheren

Ondergang

Hij was nu te lang zonder werk, als men al te lang zonder werk kon zijn. Hij verdichtte de werkelijkheid tot een onderbewuste stroom van krampachtigheid, doordrongen van een niet te stuiten eenvormigheid in een doorsnee achtertuin. Overleven zat er niet meer in.

Hij was begonnen met het graven van een diepe kuil. Hem was nog niet duidelijk geworden waarvoor die moest dienen. Het zou hem ook nooit meer duidelijk worden, want voordat het zover was, kreeg hij een klap op het dolende hoofd van een over de tuin scherende, door hersenactiviteit bestuurde, drone, verloor het bewustzijn en werd nooit meer wakker.

De kuil bleek er al niet meer te zijn, wonderlijk gevuld en begroeid met een overheerlijke, biologisch-dynamisch gekweekte, niet nader gespecificeerde, groente. De voortschrijdende achteruitgang was niet meer te stuiten. Een reiger wachtte op de dagelijkse vis.

Een feestje tussendoor

Soms kwam hij op merkwaardige feestjes terecht. Deze keer in de ontspanningsruimte van de vrijmetselaars. Meteen naar de inwijding en de loge, zonder te voldoen aan wat dan ook. Gereguleerde broederschap, passer en winkelhaak, habijten en zwaarden, sterren en meesters,.... in dit geval voorzien van een gemêleerd gezelschap. Geen verlichting dan wel gekende kennis.

De jarige was een bijzondere dame die vijftig jaar werd en ongeveer tien maal hetzelfde verhaal van de verrassing van genoemd feest vertelde, dan wel moest vertellen. Haar man was sinds kort aangeschoven bij de vrijmetselaars.

Daarnaast een roker, sinds zijn veertigste, omdat hij toen alles kwijt was geraakt, werk, vrouw en kinderen, bij voortduring terugkomend op de derby IJsselmeervogels versus Spakenburg (1-1 gelijkspel). Verder een gewezen alcoholist, net op tijd gestopt, wel met levercirrose en onbegrip voor zijn eigen gedrag in het verleden. Als laatste een doorleefde vrouw die niet kon slapen zonder drie glazen wijn vooraf te nuttigen en die vertelde over haar zoon die 's avonds moest drinken, pas na acht uur, zeven jaar gestudeerd, geen werk.

Een impressie, niet uitputtend. Geen vragen, alleen maar verhalen, op een bepaalde wijze rustgevend en niet verontrustend, een bijzondere conclusie achteraf.

Zoek de overeenkomstige verschillen

O nee, toch wel weer, of niet dan

'Ach jee', prevelt het schelpje, maar schelpjes kunnen eigenlijk niet praten. Tenminste, misschien was het ooit mogelijk, maar dan toch alleen toen de hoornachtige substantie bewoond werd door enig organisme. Dit waren zo de gedachten die de sociale kluizenaar, een geboren contradictie, te binnen schoten. Hij deed zijn slaap en nam zijn hap en besloot - noch tevreden noch ontevreden - zijn weg op het pad voort te zetten. Voor zover je van een weg kon spreken, want van definities had hij zijn buik inmiddels vol, dat kon je wel aan hem merken. Allee, dan. Vort.

De pet

Hij ziet er anders uit, gemarkeerd door het leven, niet door een uitwendige kwetsuur, maar door een aangeboren vervorming van zijn genen. Zijn leeftijd zal ergens tussen de twintig en dertig jaar liggen. Hij loopt altijd met een pet. Niet op het hoofd, maar in zijn hand, waardoor het lijkt of hij met de pet rond gaat, niet voor een muntstuk, maar eerder voor een wonder. De pet bedekt nooit en te nimmer zijn hoofd. Hij houdt de klep vast in zijn rechterhand, de pet ondersteboven, en beweegt het hoofddeksel op zo'n manier dat zijn hand voortdurend wel en niet door de pet bedekt is. Hij kijkt af en toe steels om zich heen, maar lijkt niet veel te zien. Een buitenstaander zou het idee krijgen dat hij zo maar geheel alleen met een op en neer gaande pet rondloopt, maar dat is niet het geval. Hij wordt altijd begeleid door zijn vader, die nooit echt ver van hem vandaan is.

Overwegingen bij een enkeltje Mars

Prachtige impressies van verschillende mensen die overwegen naar Mars te gaan. Een enkeltje Mars.

De huidige koningin* van Nederland is kaal

De eenhoorn liep statig door de achtertuin. Plotseling schrok hij. Het werd even rood voor zijn ogen. Snel kwam hij tot rust toen hij zag wie er geland was. Het was de vampier die een bedenkelijk gezicht trok.
“Wat is er aan de hand”, vroeg de eenhoorn.
“Ik zit met een probleem”, antwoordde de vampier.
De eenhoorn hinnikte, tenminste daar leek het geluid op dat hij maakte. Hij steigerde ook. Zijn hoorn torende machtig in de lucht. Hij trappelde van ongeduld, hij was dol op problemen. Vooral oplosbare problemen waren zijn lievelingsgerecht. De wind onstak in vlagen. De manen van de eenhoorn wapperden, alleen bij de vlagen natuurlijk, in de wind. De vampier leek nog krommer dan hij gewoonlijk al was. Zijn neus, een sterk gekromd zwaard, raakte de grond. Hij wroette wat in de aarde en verorberde, geheel tegen zijn gewoonte in, een paar wormen. De zon lichtte af en toe fel op tussen de voorbijdrijvende donkere wolken. Het landhuis, waartoe de achtertuin behoorde, lag er verlaten bij. De vampier wist hier meer van…….
“Ja”, zei de vampier; “nee”, zei de vampier.
“Weet jij of de zin: de huidige koningin van Nederland is kaal, waar of onwaar is?”, mompelde de vampier.
De eenhoorn keek bedenkelijk. Het leek hem heel eenvoudig. Er was geen koningin van Nederland, dus was zij ook niet kaal. De zin was onwaar. Dat vertelde hij de vampier, zonder er verder over na te denken.
“Goed, het zij zo”, gromde de vampier. “Maar dan is de zin: de huidige koningin van Nederland is niet kaal, waar.”
De eenhoorn werd ongemakkelijk, hij hield niet van zaken die waar of onwaar waren. Liever bleef hij ertussenin hangen, in het schemergebied van halve waarheden en halve leugens. Hij moest echter in dit geval toegeven dat de vampier gelijk had. Als iets waar is dan is de ontkenning ervan onwaar. Als het regent is de zin: het regent, waar. De zin: het regent niet, is in dat geval onwaar.
De vampier draaide enige heksenkringen op het gazon. Hij wilde al in zijn kist kruipen, omdat de zon hem te veel werd. Hij had een vliegende kist, sinds kort. Hij was al oud en kon niet langer met zijn kist onder de arm reizen.
De eenhoorn dacht diep na. Volgens hem kon je pas uitmaken of iets waar of onwaar was als het ook bestond of het geval was. De huidige koningin van Nederland bestond niet. De bewering over haar had dus geen enkele zin; over haar viel niets te zeggen. Hij deelde zijn bedenksels aan de vampier mede op een uiterst plechtige manier, zoals bij een begrafenis. Hij wist dat de vampier voor dat soort taal bevattelijk was. De vampier glimlachte licht en schudde de eenhoorn de hoorn met zijn neus. Zijn tanden glommen in het zonlicht. Hij bedankte de eenhoorn en suisde in zijn kist de lucht in.
Toch wel interessant, dacht de eenhoorn. Want hoe zit dit nu met de zin: God is boos. Sommige mensen vinden dat God bestaat en andere weer niet. Dus deze zin heeft voor sommigen een waarheidswaarde en voor anderen weer niet. En zo zijn er vele voorbeelden te verzinnen waarbij dit het geval is. Volgens de eenhoorn was het probleem toch onoplosbaar.
Hij at wat gras, herkauwde en probeerde alles te vergeten. Helaas het bleef knagen. Als hij ergens niet van hield dan was het wel van knagende vragen. Zie je wel dacht hij, de schemer, noch waar noch onwaar, dat is het handigste. De zon verdween achter de wolken, de wind zette aan, het donderde. Vleugels schoten uit de flanken van de eenhoorn. Hij vloog weg als Pegasus.

Een worm kronkelde over het gazon en dacht na. Is de zin: de eenhoorn vliegt weg, waar of onwaar?

Een merel at een denkende worm.

(Uit het digitale basisschool archief, 11-05-1998, herzien in 2014)

* De huidige prinses met de aanspreektitel koningin is in werkelijkheid nog steeds Prinses der Nederlanden.

Gedeeld wonen met tekst

Intermezzo of zoiets

Hij had Melancholia nu twee keer gezien en dat, een woord dat hier moet verwijzen naar betreffende film, zou hij af kunnen doen als gewoon, Scandinavische, edelkitsch of afstand nemen en denken, ja het zou ook kunst kunnen zijn. Scheiden op je trouwfeest, neuken met een ander op je trouwfeest, volstrekt de weg kwijt raken en beginnen te leven als het einde nadert en dat alles in een sprookjesachtige, soms lieflijke dan weer stuitende omgeving met een kinderlijk naïef samenzijn voor het definitieve einde. Justine, de uitputtende werkelijkheid en nietsontziende waarheid, Claire de onverbeterlijke optimiste gehuld in een diepe angst die lange tijd verborgen blijft. Ouders die uitblinken door aanwezige afwezigheid.

Dit schoot hem zo te binnen.

Onmin

Hij leefde in onmin met zichzelf. Of dat waar was of niet, wist hij wel. Maar wat het moest betekenen was hem een raadsel. Steeds maar weer liep hij tegen deze onwelriekende leuze aan en was er in gaan geloven, zonder te kunnen duiden wat deze uitspraak zou moeten betekenen. Daar kwam die waarheid vandaan. Weerloos, niet in staat tot ontkenning van de niet aflatende bestempeling.

Een waarheid opgedrongen onafhankelijk van de betekenis. Eerst was het waar, daarna bleek het niet te kloppen en als laatste bleek de uitspraak nooit gedaan te zijn. Desalniettemin betekende dit niet dat hij zichzelf beminde, integendeel.

Pauze

De niet gestelde vraag

De antwoorden vlogen hem om de oren en bleven onophoudelijk binnenstromen. Hij probeerde ze enigszins te ordenen in zinvolle rubrieken, maar slaagde daar maar ten dele in. Zijn hersenen raakten overvoerd en zijn postvak overvol. Onvermoeid zocht hij naar de vraag, overal in alle hersenmodules en postvakken. Onlustgevoelens van een mislukte filosoof, een schrijver die bij zijn moeder logeerde, mislukte opnamen van een gedeprimeerde president, minder armoede en uiteindelijk minder mensen op deze planeet, een gure oostenwind, roeren in een koffiekopje en verder eindeloos veel, te veel om op te sommen, antwoorden en suggesties. De vraag bleef weg, was mogelijk nooit gesteld of wel gesteld zonder ooit de juiste geadresseerde te hebben bereikt.

Ergerlijk gedicht

Ach nee,
het zal toch weer niet waar zijn.
Ach ja,
is het weer zo ver.
Het rijmt niet,
het lijmt niet,
het geeft geen pas.
Er achteraan hobbelend,
zich afvragend,
wat is dit nu,
hoe kan dat nou,
waar moet het heen?
Stagnatie,
stookolie,
alvleesklier,
vegetarisch onbehagen.
De mens leeft zijn lot.
Alles gaat ooit kapot.
Toch nog wat rijmelarij,
zo vlak voor mijn vertrek.

Afgeleide

Transformationeel generatief grammaticaal gesteld valt er niet veel te verwachten van de logica van natuurlijke taal, zo lang deze op waarheid gebaseerd is. Ostentatief verwijzen is een zeer summiere aangelegenheid in een grotendeels virtuele wereld die nog maar sporadisch iets te maken heeft met objecten in de werkelijkheid. Z sleept nog steeds met zichzelf op zijn rug, K is hoe dan ook schuldig, alleen doordat hij bestaat, Anders die uiteindelijk Ulrich heet vindt gedeeltelijk verlichting bij zijn zus en God (inclusief alle variabelen voor dit begrip) is een onuitroeibare abstractie.

Licht aan de Kneuterdijk, gelardeerd met de toekomst van de auto......

......alles in het hoofddorp van Laagland met referenties aan een bekende tekstverwerker.

Stroom

Meegesleept door de betekenis van een onbekend woord, dacht hij aan de mogelijke referentie, verborgen achter de vluchtigheid van een ongekend verleden, waar ooit intensie gelijk was aan extensie, nee, geen geluid, geen onomatopee, maar een abstract begrip dat wortels had in een aangenomen realiteit, ontdaan van validatie en experiment, vluchtig als bindmiddel, zonder dogmatiek en moralisme, gehuld in onbegrijpelijke regels en voorschriften, onontkoombaar en ongrijpbaar, transparant in transitie zoals dat tegenwoordig heet, dus eigenlijk volstrekt onzinnig, desondanks onuitroeibaar, geletterd in een onsterfelijk boek, fijngebladerd, ongelezen, onleesbaar, wegzakkend in een brij van overbodige informatie, enkel dienend om bezig gehouden te worden in de eigen ontkenning van de vermoeiende realiteit, de graal van de duiding.