Hij stond in de rookruimte van het vliegveld van Kuala Lumpur of hij zat in het rookgedeelte van een restaurant op de luchthaven van Jakarta. De exacte locatie was hem ontschoten. In ieder geval was het zo'n plaats waar hij niet wenste te verblijven, vergeven van rook en voorzien van een onaangename, uiterst penetrante, geur, zo'n plaats waar men per definitie meer meerookt dan zelf rookt, maar, macht der gewoonte, het toch niet na kan laten er desondanks zelf een op te steken en helemaal op te roken.
Aldaar werd hij gebeld, een 020 nummer. Na gerede twijfel of door onbedwingbare nieuwsgierigheid nam hij op. En wat schetste zijn verbazing, de woningbouwcorporatie aan de lijn met een vraag over het schoonmaken van het door hem bewoonde pand. De bewoners van nummer 34 hadden hierover een vraag gesteld en men wist het antwoord niet. Dientengevolge had men besloten hem, bewoner van nummer 29, te bellen, om opheldering over deze zaak. Hij was immers altijd van alles op de hoogte. Omdat hij het wel komisch vond, antwoordde hij netjes en uitgebreid op de vraag en werd vriendelijk bedankt voor de verstrekte informatie.
