Hij was nu te lang zonder werk, als men al te lang zonder werk kon zijn. Hij verdichtte de werkelijkheid tot een onderbewuste stroom van krampachtigheid, doordrongen van een niet te stuiten eenvormigheid in een doorsnee achtertuin. Overleven zat er niet meer in.
Hij was begonnen met het graven van een diepe kuil. Hem was nog niet duidelijk geworden waarvoor die moest dienen. Het zou hem ook nooit meer duidelijk worden, want voordat het zover was, kreeg hij een klap op het dolende hoofd van een over de tuin scherende, door hersenactiviteit bestuurde, drone, verloor het bewustzijn en werd nooit meer wakker.
De kuil bleek er al niet meer te zijn, wonderlijk gevuld en begroeid met een overheerlijke, biologisch-dynamisch gekweekte, niet nader gespecificeerde, groente. De voortschrijdende achteruitgang was niet meer te stuiten. Een reiger wachtte op de dagelijkse vis.
