De lastige melkboer

Er was eens een lastige melkboer. Het was in de tijd dat er nog maar weinig melkboeren waren, of eigenlijk geen een meer, alleen dit lastige exemplaar bleef over en bezorgde zijn omgeving de nodige hinder. Zo werd de melk niet bezorgd, de yoghurt had het nakijken en met vla hoefde hij al helemaal niet aan te komen. Het was überhaupt de vraag wat hij eigenlijk deed. Hij was lastig, daar was iedereen het wel over eens. Maar op wat voor manier, dus wat precies de aard was van deze last en op welke specifieke wijze deze problematiek doorwerkte in de leefwereld en het ervaringsspectrum van de betrokken, daar kon niemand toch een eigenlijk een uitspraak van enig gehalte over doen. Kijk, niet bezorgen is één ding, yoghurt een ander en wat kun je nu over vla zeggen? Kortom: er werd weliswaar druk over gespeculeerd, allerlei verhalen deden de ronde en vooral op zondag draaide het roddelcircuit op volle toeren. Maar wat?...en hoe?...de draad bleek steeds kwijt, het spoor bijster. De melkboer zat onderwijl met zijn handen in het weinige haar dat hij nog op zijn hoofd had. Lastig had hij nooit willen zijn en eigenlijk ook geen melkboer, maar hij leek door het lot hiertoe veroordeeld. Het melkboeren kleefde aan hem zoals vliegen op het lichaam in een benauwde zomer. In een volgend leven kon hij nog altijd bakker worden, dacht hij. Maar zou dat verlossing brengen? Onrustig sliep hij in, bang wat de volgende dag brengen zou.