Hij bereed een reuzenmol. Al sinds zijn vierde jaar. Hij was
wereldberoemd, omdat hij de beste ruiter
was. De kunst van het molrijden was niet eenvoudig. Het moeilijkste ervan was
het verlaten van de rug van de mol op het allerlaatste moment, voor de mol in
de aarde verdween. Steeds weer probeerde hij zijn grens te verleggen. Het was
hem al gelukt helemaal in de aarde te verdwijnen, echt onder de grond, en toch
nog heelhuids naar boven te komen. De reuzenmol werd namelijk onder de grond
een gevreesde vleeseter, zonder aanzien des persoons, zoals dat in
ambtelijke kringen destijds heette.
Velen ondernamen pogingen hem te overtreffen, maar zonder
succes. Menigeen heeft dit met de dood moeten bekopen. De meesten bereikten de
rug van de mol niet eens. Het grootste voordeel voor hem was dat er maar één
reuzenmol was. Eigenlijk had hij geen echte tegenstanders. Hij was de enige die
de mol werkelijk kende, ook zijn vraatzucht.
Hij had aangekondigd zijn bestaande record te verbreken en
minstens vijf minuten onder de grond te blijven. Het publiek was massaal
opgekomen. Hij besteeg zijn mol, reed enkele rondjes boven de grond, tot de mol
plotseling onder de grond verdween. Het bleef lang stil. Het publiek werd
onrustig en gespannen. Na een kwartier bewoog de grond. Gehavend kwam de ruiter
naar boven. Een geweldig applaus weerklonk. Allen juichten hem toe. Als een
groot overwinnaar verliet hij de arena.
Nadien is niets meer van hem vernomen. Hij is in de
vergetelheid geraakt. De reuzenmol is eveneens nooit meer gesignaleerd. Het
gerucht gaat, dat hij om te overleven zijn mol heeft moeten doden. Dit is
echter tot op heden niet bevestigd.
(Uit het archief, 15-11-1999)
