Hij leefde in onmin met zichzelf. Of dat waar was of niet, wist hij wel. Maar wat het moest betekenen was hem een raadsel. Steeds maar weer liep hij tegen deze onwelriekende leuze aan en was er in gaan geloven, zonder te kunnen duiden wat deze uitspraak zou moeten betekenen. Daar kwam die waarheid vandaan. Weerloos, niet in staat tot ontkenning van de niet aflatende bestempeling.
Een waarheid opgedrongen onafhankelijk van de betekenis. Eerst was het waar, daarna bleek het niet te kloppen en als laatste bleek de uitspraak nooit gedaan te zijn. Desalniettemin betekende dit niet dat hij zichzelf beminde, integendeel.
