Hij had Melancholia nu twee keer gezien en dat, een woord dat hier moet verwijzen naar betreffende film, zou hij af kunnen doen als gewoon, Scandinavische, edelkitsch of afstand nemen en denken, ja het zou ook kunst kunnen zijn. Scheiden op je trouwfeest, neuken met een ander op je trouwfeest, volstrekt de weg kwijt raken en beginnen te leven als het einde nadert en dat alles in een sprookjesachtige, soms lieflijke dan weer stuitende omgeving met een kinderlijk naïef samenzijn voor het definitieve einde. Justine, de uitputtende werkelijkheid en nietsontziende waarheid, Claire de onverbeterlijke optimiste gehuld in een diepe angst die lange tijd verborgen blijft. Ouders die uitblinken door aanwezige afwezigheid.
Dit schoot hem zo te binnen.
