Gesprek met de paalheilige

Reeds 38 maanden zat de paalheilige zwijgend en onbeweeglijk in de hoogte. Veel dorpelingen hadden al lang de hoop opgegeven om nog enig woord met hem te wisselen. Enkele exemplaren echter, wisten zichzelf niet te houden. Helaas dreigde dit groepje snel uit te sterven, wat vooral te wijten was aan de zeer ongezonde levenshouding die zij aan de dag legden. Man B., die geen deel uitmaakte van dit gezelschap en verder dus ook nooit een toenaderingspoging had gedaan, kwam op een gure dag de heuvel tegemoet waar de paalheilige zichzelf probeerde te zijn. Hij keek omhoog en zie, de paalheilige keek terug, wat zeer uitzonderlijk was. Man B. wierp zichzelf vervolgens tegen de grond en begon als een waanzinnige met zijn handen te graven, ging daarna provisorisch in de ontstane kuil liggen en bedekte zichzelf met zand. De paalheilige nam dit schouwspel met zichbare ontzetting waar. Nadat man B. zichzelf volledig onzichtbaar had gemaakt, hernam de paalheilige zichzelf en probeerde vooruit te kijken - gelijk hij gewoon was. Op dat moment echter brak de paal waarop hij zat door onbekende oorzaak in twee stukken en de paalheilige viel ter aarde. Hij was op slag dood. Twee dagen later werd hij door de dorpelingen begraven naast de plek waar man B. zich zou bevinden. Daarna werd er, noch in het dorp, noch in de wijde omgeving, ooit nog over dit voorval gesproken. De kinderen gingen naar school, de boer ploegde zijn land. Zo was het.