Hij wist dat hij het nog enige jaren vol moest houden. Een beetje ziekelijk worden en vooral ziekelijk overkomen. Dan, ja alleen dan, zou hij kunnen genieten van zijn nadagen. Zelfs zou hij nog flink wat dollars kunnen vergaren, als hij zijn wandaden zou privatiseren. Hij dacht dat hij wel kon wedijveren met enige grootheden uit het verleden.
Het moment was gekomen om zijn daden om te zetten in woorden, zodat een ieder die het wilde lezen of horen het zou kunnen weten. De uitgever zag er wel wat in en besloot tot een grote oplage, gedrukt en digitaal.
Er was enige beroering, maar dat ging snel voorbij. Een uitzending werd gepland; zijn grote dag kwam dichterbij. Hij was een beetje opgewonden. Vreemd, dacht hij, na alles wat hij in zijn leven gedaan en meegemaakt had.
Op het ogenblik dat de camera’s gingen draaien werd hij onwel. Hij deed zijn uiterste best om overeind te blijven. Zijn zoon stormde binnen met een pistool en schoot zijn vader dood, recht in het hart, zoals hij al talloze malen geoefend had, maar niet voor een miljoenen publiek. Glimlachend stierf de oude man.
De maatschappij was vol begrip voor deze passievolle daad en beloonde de zoon met een uitgebreide mediacampagne, die hem geen windeieren legde. Hij dankte zijn vader in stilte.
(Uit het digitale archief 31-01-2000)
