De baksteen

Ongeveer een jaar geleden zijn de problemen begonnen. Na het slapen werd het steeds moeilijker het stramme lijf op te richten en het bed te verlaten. Specialisten in vooraanstaande ziekenhuizen constateerden een krimp van de organen. Oorzaak volstrekt onbekend, gevolg niet te overzien. Na verloop van tijd kon hij het bed niet meer verlaten en werd verzorgd door zijn zus. Zij voorzag hem van de nodige levensmiddelen en zorgde ook voor de restafvoer daarvan. Ze was zijn enige kans om, voorlopig althans, in het leven te volharden.
Tot op het moment dat zij op een doorsnee morgen een baksteen in bed aantrof in plaats van haar broer. Ze dacht eerst aan een grapje en ging, tegen beter weten in, in alle hoeken en gaten op zoek naar de overblijfselen van haar broer. Er was niets te vinden. De baksteen werd onderzocht in een FMRI-scanner. Hij was gekrompen tot minimale proporties, alle organen waren nog enigszins te herkennen, maar verder compleet veranderd, verschrompeld, verplaatst en schijnbaar versteend.
De familie besloot hem bij te zetten in het huis. Een bestaande steen werd verwijderd en vervangen door de steen des zoons. Na veertig dagen was de steen plots verdwenen en restte enkel een opening in de bakstenen muur. Niemand had iets bemerkt, er waren geen sporen van braak te zien, dus het was een volslagen raadsel, hoe dit nu had kunnen gebeuren.

Op ongeveer dat moment kwam aan de grens van Nepal en India een bijzondere jongeman vanaf de bergen het dal in. Hij bleek te beschikken over bijzondere kennis en bijzondere vaardigheden opgedaan in een ander leven. Hij heette Resuah Repsak en werd al snel door iedereen bewonderd en vereerd. De enige smet die aan hem kleefde was, dat hij beweerde in een vorig leven baksteen te zijn geweest. Dat werd afgedaan als een jeugdzonde.

Zondagsrust

Op zondag mag er niet gewerkt worden. Dus beziet de man het werk dat hij de afgelopen week buiten heeft verricht. Met zijn goede kleren aan staat hij te kijken en neemt de situatie in zich op. Op meditatieve wijze beschouwt hij zijn gedane arbeid als het ware. Gelijk de Here deed, op de zevende dag. Zo komt het tenminste op buurman over, die zelf echter wel eens wat doet op zondag. Beetje onderhoud in de tuin, een klusje hier en daar. De man ziet het met belangstelling maar ook met lede ogen aan. Hij wil ook wel graag maar het mag niet. Of hij kan het niet. Verlamd door de macht der tradities. Buurman is wel wat minder handig dan hij, daar is buurman zich tenminste erg van bewust als hij tijdens zijn werkzaamheden door de man geobserveerd wordt. Zo heeft ieder zijn probleem. Gelukkig is een gesprek mogelijk, het ijs moet immers continu gebroken worden, waarbij buurman zijn best doet om zich in de interesses van de man te verdiepen zodat het gesprek gaande wordt gehouden. Dat hij wel eens de was ophangt probeert hij echter angstvallig te verbergen, al weet hij dat dit onzin is. Maar dat maakt het gewoon te ingewikkeld. Een relatie moet wel werkbaar blijven.

Een deerniswekkend voorval

Een vader, in zijn vijftiger jaren en zijn zoon, in zijn twintiger jaren, met afwijkende hersenen dan wel verstoorde hersenwerking, lopen altijd hand in hand door de provinciestad Z. Deze stad ondergaat een kleine metamorfose in het centrum in de hoop eindelijk eens op de kaart van Laagland te komen. Voorlopig met succes, alhoewel de vraag blijft hoe lang dit effect aanhoudt. Omdat er veel bouwactiviteiten zijn is er veel te zien in genoemde stad. Vandaar dat vader en zoon een vertrouwd beeld geworden zijn, ze lopen heel vaak samen, hand in hand, om al de bezigheden te aanschouwen.

Op een doorsnee dag voor de beschouwer loopt de vader rechtsaf en wil de zoon rechtdoor. Ze laten elkaar los en de vader loopt ongeveer twintig meter rechtsaf. De zoon twijfelt. Hun blikken verraden een diepe liefde, een opgeroepen wanhoop en een moedeloze besluiteloosheid. Dit duurt enkele ogenblikken. De zoon rent, op zijn afwijkende wijze, op de vader af en onder ijzingwekkende kreten en luid onverstaanbaar geroep gaat hij zijn vader te lijf. Hij slaat er, ook weer op de hem specifiek toebedachte manier, op los. De vader weert enkel af. De bouwvakkers stoppen hun werk, zijn doodstil en bekijken het tafereel. Omstanders lopen snel door of juist langzaam wachtend op wat komen gaat.

De zoon loopt terug naar de kruising en wil rechtdoor, de vader blijft staan waar hij staat. Wederom herhaalt zich bovenstaand tafereel, alleen zijn de kreten en de slagen nog harder. De vader weert enkel af. De zoon valt stil. De vader pakt zijn hand en samen lopen ze rechtsaf verder, alsof er niets gebeurd is.

De voorbijgangers lopen verontrust of juist gerustgesteld verder. De bouwvakkers gaan weer aan het werk, stiller en intenser dan voorheen. Zelfs de luidruchtigste onder hen laten niets, maar dan ook niets, van zich horen. Ze zwijgen.

De merkwaardige mier

Het mannetje wachtte op dat wat komen zou, de enige taak in zijn korte leven, het bevruchten van de koningin. Doordat hij al wist dat dit niet zou lukken, zwaar beschadigd, gingen zijn gedachten uit naar de kolonie. Een individu van de kolonie aanspreken was zinloos, maar met het geheel was dat anders. Hij deed verwoede pogingen door te dringen in het wezen van de geordende krioelende meute. Zoals te verwachten zonder succes. Reflecteren was zinloos, meedoen was de boodschap. Omdat hij geen deel uitmaakte van het geheel, werd hij volkomen genegeerd. Hij werd de eerste schrijvende mier, die met een kriebelschrift in een onbekende, zwierige taal enige mierenslogans in het zand krabbelde voordat hij roemloos ten onder ging.

De haas en de schildpad

De haas en de schildpad lieten zich het bier goed smaken. Hun conversatie ontwikkelde zich daarbij tamelijk voorspoedig, hoewel zij af en toe flink afgeleid werden door de kwaliteit van de eikeltjes, die duidelijk te wensen overliet en de daarbij voortdurende aanwezigheid van allerlei oude en jonge dieren, die een bewust en onbewust appèl op hun gemoed deden, het leven in hun geest leek aan te lichten, maar tegelijk ook voor enige onrust zorgden, daar de ongewisse verstrooiing zich soms wat ongelijkmatig vermengde met de door hun levensloop gekleurde geestesgesteldheid. Een kwestie van accommoderen.

De haas poneerde weer eens wat, zoals hij gewoon was en de schildpad hoorde het aan. Zoals hij gewoon was. “Jij bent me er een,” zei de haas met zijn kenmerkende tegenwoordigheid van geest, maar de schildpad bleek nog in gedachten verzonken. In een poging een breder kader te schetsen probeerde hij het landschap te karakteriseren waar de haas al zijn snelheidsrecords gebroken had. De haas leek te luisteren, al wist je nooit welke haren er zouden vibreren in zijn enorme oren. Zo verliep de avond. De gesprekken ontwikkelden zich daarbij met een fragmentarische diepgang.

 “Ik had nog zo veel willen zeggen,” dacht de schildpad later, toen hij de ontmoeting thuis nog eens rustig overdacht. Maar goed, de zinnen waren verzet. En die haas kreeg toch geen kleine oren, wat hij ook deed. Hij krabde eens op zijn voorhoofd, trok zich terug onder zijn schild en viel weldra in slaap.

Leegte

Hij zat vol met jaloezie, jaloers op alles en iedereen, behalve op zichzelf. Hij was gemeen, kortzichtig en achterbaks. Daarbij was hij een volwaardig kleinburger. Een beperkt denkkader, waarbij alles dat daarbuiten viel afgedaan werd als belachelijk, immoreel en verwerpelijk. Een voorbeeld voor iedereen die ook behept was met het stempel: 'Zo ben ik nu eenmaal'.

Er viel een brokstuk van een meteoor op het vastgeroeste hoofd. Het hoofd raakte de bedrading uit het verleden kwijt en was een lege machine geworden. Alles was nu mogelijk, kon opnieuw ingevuld worden, ieder kader was verloren gegaan. Een enorme angst overviel hem en toch viel hij gelukzalig in slaap om wakker te worden als een wezen met ongekende mogelijkheden.

Man zonder woorden of woorden zonder man

Nu de man zijn woorden tijdelijk kwijt was, of dacht ze kwijt te zijn, geheel opgesloten in zijn dagelijkse bestaan, overzag hij zijn wereld. De zon scheen, niet onbarmhartig en brak de kou. De man brak mee. Opvallend detail: de in het weekend aangelegde kippenren - ter bescherming van verwacht ontluikend lentegroen - was niet geheel doordacht. Achter het hok bleken enige centimeters vergeten, zo werd hij zich dagen later gewaar. Geen wonder dat ze steeds konden ontsnappen.

Stilte

Nu het vlees geen woord meer wil worden en teruggekeerd is naar het lichaam en vele goden het overgenomen hebben niets bijzonders meer te zeggen, rest niets meer dan een verplichte woordenloosheid.
Omdat er al genoeg gestaard is naar geiten, staren we nu maar naar de zon en denken aan de eindeloze stroom partikels.