Zwieren en zwaaien

Zo, inhoud en zwierende jurkjes dus. Of liever nog zwierende jurkjes met inhoud? Dat is wat, ik weet het. Maar goed, de dans is als de ademtocht, een gesprek zonder woorden met de ruimte. Ik herinner mij een onuitwisbaar indrukwekkende kennismaking, lang geleden, met de muziek van P.J. Harvey, gedanst door stoere Tilburgse meisjes. En verder nog het een en ander. De laatste theatervoorstelling die ik zag (het scabreuze stukje openluchttheater dat we samen in Breda mochten bijwonen buiten beschouwing gelaten) was Eindspel van Beckett in de een verlaten fabriek in Vlissingen, de Zware Plaatwerkerij. Kaal en krakend mooi. Verder ben ik natuurlijk te veel besmet door de Makers, de mijns inziens vaak gesloten elite der hemelbestormers. Al kan er natuurlijk wel enige arrogantie nodig zijn wil men zijn punt kunnen maken. Zo was W.F. Hermans immers ook nogal een onuitstaanbare man. Dat wisten we al, maar het werd laatst bevestigd toen ik een artikel over zijn essays las. Stevig schoppend vanuit zijn universum, maar niet in staat tot enige dialoog.