De wijze van aanhef in de huidige tijd heeft menigmaal nog iets uit een ver verleden, een anachronisme, dat meteen gevolgd wordt door losgeslagen woordgroepen, waarin de letters niet altijd direct te vinden zijn, in elkaar verstrengeld, al dan niet op de gehoopte plaats en vaak verloren in de zin.
Nieuwe vormen ontstaan na een weemoedig afscheid. Soms hebben aanhef en inhoud iets van een krakkemikkige taaldaad, eerst wordt men beschaafd aangesproken, waarna een inhoud volgt die niet te ontcijferen is, behalve wanneer men er zelf van alles aan toevoegt en heel veel weglaat. Lezen is een verplicht creatief vormingsproces geworden.
Met andere woorden, ik zou het nog niet weten. Laten we proberen de structuur niet vast te zetten en er een zichzelf regulerend geheel van te maken.
