Weg ermee dan, met dat aanspreken. Een gepersonaliseerde beleefdheidvorm, zoals fossielen uit de verleden tijd. Wie spreekt, die spreekt en hij die heeft gesproken, gaat over het gesprokene. Tenminste, dat zou zo kunnen zijn, maar de realiteit blijkt vaak anders. Het valt zowaar niet mee, wanneer er zo veelvuldig en in zo veel richtingen wordt gesproken dat het spreken niet veel anders lijkt dan iets wat het lichaam verlaat zoals andere substanties dat doen. Maar wat staat ons dan te doen? Verslaglegging van de triviale evenementen van het bestaan? Er was weer veel regen vandaag. Vrijdag door een sneeuwstorm naar het werk gefietst. Gisteren was het helder weer na anderhalve week betrokken donkere luchten. De stemming was even beter; zon en licht verwarmen het gemoed. Een mens is afhankelijk van zijn omgeving. Vandaag familiebezoek in Brabant. Ik bij mijn zus en A. bij haar zus in Nuenen, die dinsdag verjaart en een groot deel van de tijd nog verblijft in het huis van haar ouders. Dat staat nu nog te koop en is geanonimiseerd opgeknapt, zoals dat heet. Verder werd het laatste nieuws uitgewisseld. Er is dus wel degelijk gesproken. Belangrijkste wapenfeit voor mij: mijn vader krijgt een nieuwe stoel. De oude is doorgezakt en versleten. Wat niet verwonderlijk is, want dit meubel wordt intensief gebruikt. Hij maakt het redelijk voor zover dat in te schatten is. Ik blijf het bijzonder vinden dat hij steeds vraagt waar hij is, terwijl hij uit het raam kijkt en de omgeving ziet waar ik ben opgegroeid, enige steenworpjes van ons ouderlijk huis.
