De belangstelling voor ballet dateert uit de tijd van Pina Bausch. Afstoten, aanhalen, omklemmen, aantrekken. Nooit meer loslaten, nooit vastpakken, altijd eenzaam, maar nooit alleen. Het metafysisch magnetisme. Later hernieuwd met Anne Teresa de Keersmaeker, minimale muziek, minimale, repetitieve bewegingen en zwierende jurkjes.
Het theater was er iets eerder.Harold Pinter, John Osborne en Joe Orton. Boze types pasten bij mijn leeftijd en gemoedstoestand destijds. Ook later hernieuwd met Samuel Beckett en Thomas Bernhard. En altijd Shakespeare. Bijna zou ik Botho Strauß vergeten. Die is voor mij onlosmakelijk verbonden met Pina Bausch.
Bewustzijn heeft een willekeurig lichaam nodig, zover ik het overzie, en lichamen kunnen gestuurd door datzelfde bewustzijn merkwaardige zaken produceren en doen. Het meeste daarvan ziet een individu nooit, vandaar theater, dans, literatuur, muziek en ga zo maar door, om een iets doordringender beeld te geven van wat een mens zoal kan overkomen.
Bewustzijn zonder lichaam verstart, is tijdloos en verandert daardoor nooit meer. Laat de artificiële intelligentie eens een kubus of bol met bewustzijn ontwikkelen om deze hypothese te testen.
