Och, dat private geheugen van mij is warrig, invulbaar naar behoefte en ondoorgrondelijk. Dat is op zich handig, maar verder zinloos. Het leven heeft zover ik het overzie maar een zin en dat is overleving van de soort, als je zoiets een zin kunt noemen, want eigenlijk is het slechts een doel van de soort en is daarbij het individu gereduceerd tot voortplanting en eventuele zorg om daarna geruisloos te verdwijnen. Individueel gezien is leven zinloos en kun je er dus in principe van maken wat je wilt.
Het kortetermijngeheugen missen is vanzelfsprekend veel lastiger. De gebroeders Nolan hebben dat bijzonder weergegeven in Memento (Mori), beginnend met het eind en eindigend met het begin, met daartussen foto's, krabbels, aantekeningen en tatoeages om de werkelijkheid enigszins vast te houden. Alles wordt dan direct manipuleerbaar, je wordt een speelbal van de ander en van jezelf.
Het collectieve geheugen is gemakkelijk aan te vullen in deze digitale tijd. Bijvoorbeeld met de Zeitgeist, een databank of een archief en vergelijkbare virtuele ruimtes.
Daarnaast is er wat cultuur en kunst betreft ook van alles terug te halen, Art en Ubu om eens twee dwarskoppelingen te noemen. De laatste heeft zelfs Ann Van den Broek met Co(te)lette, een verontrustend ballet.
Nu nog een zoeker die alles snel bij elkaar zet in een overzichtelijk stukje met koppelingen naar details, zoiets als Wolfram|Alpha, maar dan beter. Mettertijd zal er zoiets wel komen om het gewenste collectief compleet te maken.
