Warrig of druilerig

De kleine Oscar loopt rond met een iPad mini en fluit zo hard dat het scherm barst.

Joseph, al langere tijd in Egypte en inmiddels vader van twee kinderen, voelt zich gelukkig, ondanks alle list, bedrog, geweld, onvermogen en familieperikelen. Hij is kuis gebleven tot het huwelijk, zoals met zichzelf contractueel afgesproken, hoewel hij bij tijd en wijle onterecht beschuldigd is van het tegendeel. Zijn broers zijn opgezadeld met een driedubbele schuld.

Joseph K of is het niet Joseph, maar een andere romanfiguur, blijft het onmogelijk vinden te bestaan. Je kunt het bestaan niet ontlopen, maar je kunt er verder niets mee, het overkomt je, ondanks de keuzes die je denkt te kunnen maken.

Hij telt tot drie en beseft dat dit zo maar de vierde alinea zou kunnen zijn. Het weer is druilerig. De zon zichtbaar aanwezig, maar toch achter de wolken. Het zou dus kunnen zijn dat er tijdelijk een andere lichtbron is. Vier is deelbaar door zichzelf, door twee en door een.

Onverhoopt

Nu hij veel in het licht kwam, had hij moeite met zien. Een beetje knijperig kijken was voorlopig alles wat hem lukte. Hij struikelde her en der binnen en zat al aardig onder de blauwe plekken, voordat hij een beetje begon te wennen aan het daglicht.

Het liefst leefde hij 's nachts, maar hij had met zichzelf afgesproken dat dit zoveel mogelijk voorkomen dan wel vermeden moest worden, anders kon hij beter terug naar zijn holletje gaan.

Onverhoopt moest hij zich ook nog gaan gedragen, dat leverde hem naast voortdurende mijmeringen en bekommernissen, een voortdurende drang tot murmelen op. Hij was bijna niet te verstaan, totdat hij eindelijk iemand ontmoette waarbij of door wie de woorden hem uit de mond stroomden. Misschien was dit zijn eerste liefde en mogelijk tevens zijn laatste.

De frater

Hij, de frater, verbleef op een behandelvervolgafdeling. Dat was niet de bedoeling, maar sommige cliënten ontkwamen op miraculeuze wijze aan overplaatsing naar een verblijfsafdeling, waar ze inmiddels administratief al lang thuis hoorden.

De frater at enkel opgewarmde babyvoeding, driemaal per dag, uit een potje. Als hij zijn zin niet kreeg slikte hij een naald in. Om de paar jaar werd hij persoonlijk begeleid op een soort bedevaart naar een van de heilige christelijke bedevaartsplaatsen.

Altijd verzocht de frater de scribent hem te begeleiden bij het baden. Hij had voldoende kracht en de juiste takt en voldoende inlevingsvermogen om deze delicate aangelegenheid tot een goed einde te brengen.

Voor, in het zogenaamde aquarium, open ruimte met stoelen, voorzien van veel glas, bij het koffie drinken was het altijd een drukte van belang. De cliënten en verpleging discussieerden er op los. Heftig en gepassioneerd.

Tot het opvallende tikken van de stok en de voetstappen van de frater hoorbaar werden. Dan viel er een onverklaarbare eerbiedwaardige stilte over het aquarium en woog ieder zijn woorden op een hoorbaar schaaltje.

Deconfiture van de holbewoner

Ze is er nog, zijn moeder

Het piepte en kraakte als een deur die lange tijd niet gebruikt was en die wel een drupje olie kon gebruiken. Sinds 09-09-1919 aanwezig in het ondermaanse van de planeet Aarde.

Vocht achter de longen, een bonkend hart en aangesloten op een af en toe bonkend apparaat dat haar moest voorzien van zuurstof. Ze ademde door haar mond, terwijl ze juist door haar neus moest ademen. Hij snoof met haar, zij imiteerde hem. Verklaarde hem lachend voor gek.

Vocht achter de longen. Eigenlijk rijp voor het ziekenhuis, maar niet echt zin om daar naar toe te gaan. Langzaam piepte ze minder, het hart bonkte minder en midden in de nacht wilde ze ontdaan worden van de zuurstoftoevoer. Aldus geschiedde. Ze knapte weer op en leek langzamerhand weer tot leven te komen. Het langzame, minimale leven van een vrouw van 96.

Wazig zelfbeeld (met dank aan Vesna)

Afwezig aanwezig

Daar waar niets te halen viel, was hij altijd op tijd. Daar waar alles te krijgen was, kwam hij nooit opdagen. Toeval of noodlot, hij wist het niet. Hoe hij ook zijn best deed om dit te veranderen, het lukte maar niet. Hij leek wel gemetseld te zijn in voorgekookt gedrag of was het voorspelbare gemakzucht.

Verandering leek niet aan hem besteed. Vastgeroest in uitgemergeld sentiment en afwijzende overwegingen zakte hij steeds verder weg in vergetelheid. Hij werd onbeduidend klein en minimaliseerde tot een punt-komma, enkel nog bedoeld om terzijde opgemerkt te worden, zonder enige aanvullende betekenis.

Soms stak hij zijn vinger nog wel eens op, iets wat hij voorheen altijd weigerde, maar nu was het te laat, niemand merkte hem nog op.

Compassie

Hij was nogal behept met genen en natuur. Eigenlijk beschouwde hij de omgeving als een noodzakelijk, maar overbodig attribuut.

Daar wrong de schoen. Hij kon niet zonder gezelschap, maar dat gezelschap moest wel identiek zijn aan hemzelf, of zoveel mogelijk overeenkomen met het idee dat hij over zichzelf gevormd had.

Lange tijd bleef hij alleen en eenzaam, tot hij overvallen werd door een tot dan toe onbekende emotie, compassie. Die compassie kwam terecht bij een individu met gelijkaardige bevindingen.

Zijn wereld werd zo klein, dat een speld groot leek te worden. Hij voelde de prikken, maar bestreed ze door afwezigheid.