Gereguleerde schoen-entropie

Hij droeg altijd Italiaanse schoenen van het merk B. Veelkleurig en veelvormig met een voorliefde voor zwart, half hoog, met rits en een Middeleeuwse snit. Schoenen voor de auto, eventueel voor de scooter, mogelijk geschikt voor de fiets en een stukje lopen. Nu heeft hij een obsessie ontwikkeld voor wandelen en schieten deze schoeisels tekort. Zijn voeten zijn inmiddels danig beschadigd en dreigen een chronisch probleem te worden.
Nu is hij overgestapt op het Engelse merk C. Wel een beetje saai en vormeloos, maar efficiënt en de voeten komen weer tot rust. Als tussenoplossing heeft hij twee identieke paren gekocht, zwart en bruin. De veters verwisseld, bruin in zwart en zwart in bruin. Nu wandelt hij met een bruine schoen met zwarte veter en een zwarte schoen met bruine veter erin.

Meewarig kijkt men hem na, een man op leeftijd die de juiste schoenen niet meer kan vinden.

Jaarlijkse ongesteldheid

Impassioneel, expassioneel, niet-bestaande woorden krijgen realiteitswaarde als je maar lang genoeg volhoudt. Een man ziet, leeft, bedenkt, slaapt, komt om in zichzelf en blijft neurotisch spijkers op laag water zoeken. Wie vraagt wordt overgeslagen, of bereikt, maar ook dan is het niet meer dan een half pak melk.

Uitgedroogd, kaal, door de schrale wind verkleumd en voorzien van aanhoudend zeurende buikpijn: het is weer februari.

Een bekend sprookje

De eenhoorn galoppeerde naar een vervallen woning aan de voet van een berg die tot aan de hemel reikte. Het schemerde en zij wist daardoor dat ze ruim op tijd was voor het begin van het laatste spel. Ze wentelde zich in het geblakerde gras en zocht kort verkoeling in een klaterend beekje. Zelfverzekerd, maar toch niet geheel zeker van haar zaak wachtend op dat wat komen zou. De donkerte nam toe, de zon verdween. De deur kraakte en de vampier kwam met zijn kist naar buiten en groette de eenhoorn. Samen zochten ze een plaats bij een zwevende bol waarop ze voor de laatste keer het dodelijke spel zouden spelen.
Schaken voor drie individuen, een bijzondere variant van het menselijke schaakspel, waarbij het belangrijk was zoveel mogelijk energie te leveren om de afstanden zo klein mogelijk te maken, de tijd zo snel mogelijk te laten verlopen en de ruimte geheel te krommen, zodat deze werkelijk gevuld was en niet grotendeels leeg bleef, waardoor het spel buiten bereik zou blijven en dus onspeelbaar zou zijn. Samen deden ze al hun best, de eenhoorn en de vampier, maar zonder de weerwolf zou het toch niet lukken. Zoals altijd verscheen die pas om vierentwintig uur bij volle maan, zonder ook maar wat te melden.
De drie-enige energie straalde van het trio af en het spel kon beginnen, de eenhoorn met wit, de vampier met rood en de weerwolf met zwart. Zoals te doen gebruikelijk won de hinnikende eenhoorn met gemak, ze was geprogrammeerd om te winnen. De weerwolf huilde doordringend en de vampier jammerde hemeltergend. De kist verkruimelde tot zaagsel, evenals de woning. De schaakbol gloeide onheilspellend en spatte uiteen.

De overtollige energie verpletterde de hoorn, ontvelde de vampier en brandde de weerwolf. Restte uiteindelijk nog een merrie, een skelet en een wolf, een opvallende combinatie zo in het volle maanlicht. Het paard galoppeerde hinnikend weg, de wolf snelde huilend weg en het skelet kromp ineen onder de dichtheid van de opgewekte energie tot uiteindelijk een stuitend balletje, rood, wit en zwart geblokt. De berg zakte ineen en het water verdampte. Het silhouet van het stuitende balletje in het maanlicht was het enige dat nog herinnerde aan dit wonderlijke schouwspel.

De profeet in de woestijn

In die dagen dwaalde de meester met zijn discipelen wekenlang door de woestijn. Er was niets dan zand en leegte. De vermoeidheid sloeg toe bij de discipelen, voor wie de tocht met de dag doellozer leek te worden. Aanvankelijk was er nog hoop, verwachting, een min of meer vastomlijnd idee over een route, een zekere bestemming, maar allengs maakten deze gedachten plaats voor gelatenheid en herhaling. Als iets wat leek, een belofte, de aanstaande vorming van een gedachte, het dwingende licht van een nieuw idee, steeds nam het snel een oneigenlijke vorm aan, verhardde en vervormde in de brandende zon, alles verbleekte op dezelfde manier en de dingen gingen steeds meer op elkaar lijken, echter wel zonder dat ze enige overeenkomst met wat dan ook vertoonden. Ook de moed om de meester aan te spreken, om uitleg te vragen, verantwoording, werd een opgave die zich niet verder ontwikkelde en een beweging bleef in de geest om daarna een te worden met het wezenloze schurende geschuifel door het hete zand van de eindeloze vlakte. Plots hield de meester halt, draaide zich om en keek de discipelen aan, voor het eerst, zo zij zich konden herinneren. Hij glimlachte schalks. "Als de droom en het leven onscheidbaar worden", zei hij zacht, "dan heb je pas een probleem". Op dat moment werd hij gepasseerd door een hagedis, die zich met grote snelheid door het zand bewoog, maar de meester wist hem met één beweging beet te pakken. Hij stak het dier in zijn mond, de gerimpelde bruine kop eerst en kauwde erop met een vreemde, gelukzalige blik in zijn ogen. Een zucht ging door de groep discipelen heen en het was alsof zij bevangen werden door liefde.

Zes dagen en zesentwintig letters

De verbinding met de titel is inmiddels verloren gegaan. De 6 dagen zijn nog binnen bereik, maar de 26 letters willen maar niet vorderen. Of mogelijk ook weer wel of juist niet. Dubbele ontkenningen en onmogelijke implicaties, exclusief of inclusief of.

Achtergestelde belanghebbenden cirkelden door een fictieve gang, hersenloos inheems jaknikkende koppen, langs meedogenloos na-ijverige opposanten, potsierlijke querulanten, richting sluis, totaal ultiem verval, woedend xenofoob, ijzingwekkend zinledig.

Hij beleefde een sleurdag of was het een slagdeur die open stond, geketend in alledaagsheid en niet vooruit te branden. Dus vergeef hem zijn geneuzel, laat hem maar doormodderen in zijn pogingen nu eindelijk eens verder te komen dan overleven. Het blijft behelpen met zo'n man.

Verloren

Een zoekend hoofd
Verkrampte ziel
Radeloos geslacht
Hoofdloze gedachten
Vernauwde bloedvaten
Doolhof
Afzonderlijke woorden
Pijnloze gevoelens
Pervers
Zinledig geweld
Holle klanken
Opdringend sentiment
Liefdeloos
Verstarde ogen
Een gesloten hart
Armzalig
Zuinige mond
Verstard gevoel
Een menselijk wezen

De zevende dag was een rustdag.

Advertentie

Man, beslist nog geen vijftig, probeert zich soms jonger te doen voorkomen, maar toch ook wel regelmatig zuchtend, doorgaans voorkomend in gedrag, echter door genetische aanleg en/of aanklevende omgevingsinvloeden ook vaak afwijzend, onheus achtervolgd en doelloos dolend, in bezit van zwemdiploma, zoekt serieuze kennismaking met een inspirerend niemandsland om vandaar verder af te dwalen dan wel tijdelijk het licht te zien, als gangmakende illusie of zomaar, voor de lol, als wapen tegen de verpletterende ernst en endemische herhalingspatronen.

Moedwillig indifferent

(Een mogelijk recursief intermezzo)

Hij wachtte. Zij stak de straat over, verdiept in de informatie op haar display. Hij reed haar omver met zijn auto, een kever (New Beetle). Hij belde de hulptroepen. Ze werd naar het ziekenhuis vervoerd. Hij zocht haar op om verontschuldigingen aan te bieden. Ze belandde in een rolstoel, een dwarslaesie. Hij werd haar vriend en samen ondernamen ze regelmatig uitstapjes, uiteindelijk werden ze geliefden.

Als hij alleen was keek hij herhaaldelijk naar twee bijzondere films, hij kwam er niet los van. 'The Three Burials of Melquiades Estrada' en 'Prairie Love'. Gecreëerd noodlot, onherbergzaamheid, eenzaamheid, leegte, trouw, invulling, opvulling en onontkoombare liefde, dacht hij, luid murmelend, steeds weer, tragikomisch.

Hij las drie boeken,'Das Kalkwerk', 'Das Schloß' en 'In der Strafkolonie', met identieke gedachten als boven tot gevolg.

Op de achtergrond altijd vergezeld van 'Der Ring des Nibelungen' van Richard Wagner.

Hij was een gewezen 'quant' die het leven een nieuwe invulling probeerde te geven.