Dat was het dan....

....op de blauwe planeet van 9-9-1919 tot 23-2-2016, zijn moeder.

zorgzaam, gastvrij en hartelijk

nooit op vakantie, 18 keer naar Lourdes, een bedevaart naar Maria, een soort tweede thuis

minimaal, geen wasmachine, geen vaatwasmachine, alleen een centrifuge en een mixer

ze wist wat ze wilde en gaf dat ook ondubbelzinnig te kennen

hulpvaardig voor degene die het in haar ogen nodig hadden en verdienden

onvergetelijke uitspraken:

‘water, dat wil ik nog niet in mijn schoenen’
’er is geen mens meer nat van verleden jaar’
‘de zegen van Grutten’

niet kruimelen, niet knoeien, niet morsen; schoon in alle opzichten en situaties die ze kon bedenken of meemaakte

in veel opzichten ondoorgrondelijk in haar eenvoud, maar uiteindelijk toch begripvol, al kostte het soms wat tijd

ze is niet meer….. het is leeg geworden

stil zonder haar manier van doen, gedrag en onvergetelijke opmerkingen, die nooit ophielden verrassend te zijn, ook al viel ze later in herhaling, onvermijdelijk als men zo oud wordt als zij mocht worden

ze is niet meer…...het is leeg geworden

Bedlegerig

Inmiddels is de wereld van zijn moeder nog kleiner geworden.

Eerst alleen nog in de stoel, met zicht op het gazon voor het verzorgingshuis en het bruggetje over het vaartje, geflankeerd door een weg met trottoir. Toen zag ze nog, af en toe, auto's voorbij rijden, mensen hun hond uitlaten, kinderen de eendjes voeren en willekeurige mensen een wandeling maken. Het blijft een dorp, Lage Zwaluwe, en druk is het er niet.

Nu is ze ongewild gekluisterd aan haar bed. Voortdurend wordt ze voorzien van zuurstof, zo nu en dan morfine en dagelijks een slaaptablet om wat innerlijk tot rust te komen. Mondjesmaat eet en drinkt ze nog een minieme hoeveelheid..

Soms schiet ze nog wakker, af en toe angstig, dan weer hallucinerend, maar ook, zo nu en dan, helder en rustig, bijna beschouwend. Samen wachten de kinderen en zij op haar aangekondigde dood. Alleen heeft die geen tijdstip meegegeven en kruipt de tijd moeizaam voort, behalve als ze helder en wakker is. Dat laatste komt steeds minder voor.

Zijn moeder, zijn vrouw en hij bidden zo nu en dan. Dat gebed geeft zijn naïef gelovige moeder enige voldoening en rust, denkt en hoopt hij, mogelijk tegen beter weten in.

Huiskameroverwegingen

De verwarming brandt niet, hoewel de buitentemperatuur onder nul schijnt te zijn. Toch is het zo'n eenentwintig gaden Celsius in de huiskamer. Ondoorgrondelijk. Iets in het appartementencomplex gaat merkwaardig om met de buiten- dan wel binnentemperatuur.

Wind zorgt binnen voor koude, maar het tocht niet. Goed geïsoleerd. Momenteel is er weinig wind en overdag wel zon. Vandaar mogelijk de hoge binnentemperatuur 's avonds en 's nachts. Maar hoe werkt dit nu? Daarover breekt hij zich nodeloos het hoofd.

Tja, als er iets geweten wordt, dan gaat het over gravitatiegolven en ongrijpbare zwarte gaten en andere uiterst moeizaam of indirect meetbare zaken. Te klein om ongecompliceerd waargenomen te kunnen worden en te zwaar om überhaupt te kunnen worden gezien, maar wel met mogelijk perspectief.

Zo hoort hij allerlei stemverheffingen op de achtergrond en de toon alarmeert hem. Er wordt gescholden, getierd en gesmeten. Een ander temperament in een ander appartement, dat altijd weer getemperd wordt na verloop van tijd, zonder zichtbare schade, maar mogelijk wel met interne littekens.

Weerbarstig

Aangenomen dat er niets te typen valt, zou dit vlak leeg moeten blijven. Maar de onbedwingbare regelmaat vereist een taalconstructie. Obsessioneel gedrag heeft een uitlaatklep nodig, daarvoor heeft men sjablonen bedacht, die men tegenwoordig overal terug kan vinden.

Intellectuele Europeanen tegen de popularisering van het Avondland hebben geen schijn van kans. Ze hebben geen sjabloon en komen dus niet over. Hopeloos verloren in de retoriek van de verloren gegane rede. Zwijgend afwachten op de achtergrond tot het barst of niet barst. De materie te weerbarstig om te bestrijden met het woord, laat staan het zwaard.

Eerste oefening in het daglicht

Na deconfiture........

Hij doodde de tijd of wachtte op Godot in oktober 2009

Warrig of druilerig

De kleine Oscar loopt rond met een iPad mini en fluit zo hard dat het scherm barst.

Joseph, al langere tijd in Egypte en inmiddels vader van twee kinderen, voelt zich gelukkig, ondanks alle list, bedrog, geweld, onvermogen en familieperikelen. Hij is kuis gebleven tot het huwelijk, zoals met zichzelf contractueel afgesproken, hoewel hij bij tijd en wijle onterecht beschuldigd is van het tegendeel. Zijn broers zijn opgezadeld met een driedubbele schuld.

Joseph K of is het niet Joseph, maar een andere romanfiguur, blijft het onmogelijk vinden te bestaan. Je kunt het bestaan niet ontlopen, maar je kunt er verder niets mee, het overkomt je, ondanks de keuzes die je denkt te kunnen maken.

Hij telt tot drie en beseft dat dit zo maar de vierde alinea zou kunnen zijn. Het weer is druilerig. De zon zichtbaar aanwezig, maar toch achter de wolken. Het zou dus kunnen zijn dat er tijdelijk een andere lichtbron is. Vier is deelbaar door zichzelf, door twee en door een.