Na het tellen van alle stemmen, ook de onvermijdelijk ongeldige stemmen, bleek er niets veranderd te zijn.
De stamtafel had zich uitgestrekt over het internet. De voorheen stemloze had een stem gekregen. De heersende cultuur wist zich geen raad met dit gegeven. Nu niet langer geschiedenis, cultuur, denkvermogen en lange termijnplanning de dienst uit leken te maken, maar emotie, meningen en kortetermijngewin de leidende draad of norm leken te zijn geworden.
En toch bleef alles min of meer bij hetzelfde hangen, omdat de onvermijdelijkheid van het bestaan niet te ontkennen viel en er meer bleek te zijn dan de emoties en meningen konden bevatten.
Uiteindelijk maakten meningen, gevoelens en emoties slechts een te verwaarlozen percentage van de werkelijkheid uit.
De uitzondering was de dictator met maar een gedachte: oncontroleerbare macht om de macht.
