De sleutel

Na de schepping legde de Here de sleutel neer. Hij liet de mens vrij om ermee te doen wat deze wilde. De mens kon dus kiezen. De sleutel  oppakken, gebruiken, het juiste slot zoeken, ofwel het verkeerde slot aanpassen, de sleutel bijvijlen of wat dan ook. Maar nee, de mens deed niets. De sleutel bleef liggen, dagen, jaren en begon al tekenen van roestvorming te vertonen. De Here verbaasde zich hierover en krabde zich op het hoofd, zo hij er een had, maar dat weten we niet precies. Voor wie had hij nou eigenlijk alles gedaan? Wat wil die mens dan? Alleen van appels kan men toch niet leven. Het is vanaf dit moment van beginnend eenzijdig inzicht dat de Here en de mens elkaar niet goed meer begrepen. Of hij nou een brandend braambos was, of de toornige God die de stad verwoestte, de mens bleef hem vragend aankijken wat de bedoeling nu eigenlijk was. De Here raakte teleurgesteld, in zijn evenbeeld en daardoor ook enigszins in zichzelf. Het duurde niet lang meer of hij sprak niet meer tot mens en liet zich helemaal niet meer zien. Een afwezige entiteit die het allemaal anders bedoeld had. Gestold in treurige grootspraak.

Gepostuleerde waarheid (2)

Vooronderstelling: God is eeuwig, onveranderlijk en alomtegenwoordig.

Binnen de tijd-ruimte dimensie is alles voortdurend in beweging en verandert alles in verschillende mate onophoudelijk. Dus daar bestaat God niet. God moet dus aldaar alomtegenwoordig zijn en daardoor niet te herkennen als object in de tijd-ruimte dimensie. Echter daar dit wezen alles gecreëerd heeft, kan het logischerwijs geen onderdeel uitmaken van deze tijd-ruimte dimensie, omdat het daardoor zichzelf veranderd zou hebben.

Wachten op het woord

En toen zei hij: "Ik ben sprakeloos", wat waarschijnlijk niet het beste antwoord was op de vraag die niet gesteld werd, maar bij nader inzien kon hij niets beters bedenken. Na ampele overwegingen betreffende het waarvoor, waarom, waarheen en hoezo kwam hij niet verder dan het tellen van de zoveelste rimpeling van zijn gedachten, die, als waarneembare uiterlijkheid, voor hem eigenlijk te weinig om het lijf had, hem niets zei, kortom een betekenisloze indruk maakte in een universum van gezwollen woorden, die, als altijd, nagenoeg zonder onderbreking, zijn hersenen bezighielden zonder dat hij, al had hij het gewild, dat proces kon vertragen dan wel stoppen, nee, hoogstens nieuwe wachtwoorden verzinnen kon hij, moest hij, dat was het nog waard om voor te leven, die noodzaak, omdat het moest, niet anders kon, gedwongen werd hij in een stroom van totale vergetelheid waarin woorden hem om de oren en ogen vlogen, bleef niets anders over dan het verlopen wachtwoord dat hem dwong tot inkeer en contemplatie. Een nieuw wachtwoord; minimaal acht tekens, waarvan minimaal één hoofdletter en één symbool en het nieuwe wachtwoord mocht niet op het oude lijken, op geen enkele manier, op straffe van uitsluiting, vernietiging, voorgoed.

Ode aan Canies

Gepostuleerde waarheid

Niets is uiteindelijk waar in de zin dat het niet anders had kunnen zijn. Maar als men dit negeert en er vanuit gaat dat het zo is, omdat het niet anders heeft kunnen zijn, komt men uiteindelijk in een religieuze en ideologische beleving terecht; op zoek naar God of aanverwante abstracte grootheden. Men werpt zich voor de leeuwen en is tot alles in staat om niet verscheurd te worden. Vervolgens hebben bekering, idealisme, fundamentalisme en terrorisme voor altijd vrij spel.