Gedeeld wonen met tekst

Intermezzo of zoiets

Hij had Melancholia nu twee keer gezien en dat, een woord dat hier moet verwijzen naar betreffende film, zou hij af kunnen doen als gewoon, Scandinavische, edelkitsch of afstand nemen en denken, ja het zou ook kunst kunnen zijn. Scheiden op je trouwfeest, neuken met een ander op je trouwfeest, volstrekt de weg kwijt raken en beginnen te leven als het einde nadert en dat alles in een sprookjesachtige, soms lieflijke dan weer stuitende omgeving met een kinderlijk naïef samenzijn voor het definitieve einde. Justine, de uitputtende werkelijkheid en nietsontziende waarheid, Claire de onverbeterlijke optimiste gehuld in een diepe angst die lange tijd verborgen blijft. Ouders die uitblinken door aanwezige afwezigheid.

Dit schoot hem zo te binnen.

Onmin

Hij leefde in onmin met zichzelf. Of dat waar was of niet, wist hij wel. Maar wat het moest betekenen was hem een raadsel. Steeds maar weer liep hij tegen deze onwelriekende leuze aan en was er in gaan geloven, zonder te kunnen duiden wat deze uitspraak zou moeten betekenen. Daar kwam die waarheid vandaan. Weerloos, niet in staat tot ontkenning van de niet aflatende bestempeling.

Een waarheid opgedrongen onafhankelijk van de betekenis. Eerst was het waar, daarna bleek het niet te kloppen en als laatste bleek de uitspraak nooit gedaan te zijn. Desalniettemin betekende dit niet dat hij zichzelf beminde, integendeel.

Pauze