Hij meende dat hij nog een mens was. In feite was hij al langere tijd geleden gemechaniseerd, daarna gerobotiseerd en inmiddels een quantumconstruct, een lopend informatievat. Of kon je het nog lopen noemen wat hij deed? Het leek meer op draaien in een onbekende wereld, een informatieweb.
Het woord was vlees noch vis, maar meer een hoge irritante toon die niet te vatten was voor het menselijk oor. Of hij eigenlijk nog iets had dat op een oor leek viel te betwijfelen, maar hij zat nog vast in het verleden.
Contact krijgen was vrijwel onmogelijk op het door hem bewandelde onderzoekspad. Iedere keer als hij er dicht bij leek te zijn, veranderde het benaderde subject dan wel object van locatie, vorm en inhoud.
Ver weg had hij nog een herinnering aan een bewustzijn, dat blijkbaar verloren gegaan was in een overvloed aan zinnige en onzinnige informatie.
